4 jaar geleden vielen we als een blok voor Father John Misty (❷)
en zijn album “I love you Honeybear”. Met een nieuw alter ego leek de voormalige Fleet Foxes drummer en voorheen
ook al solo actief onder de naam J. Tillman zich op dat moment pas écht te gaan lanceren. Opvolgers “Pure comedy” en “God’s favorite
customer” deden de aandachtscurve voor de Amerikaan echter terug wat afvlakken.
Tussen de kritieken vielen woorden als ‘pretentieus’, ‘saai’ en ‘vermoeiend’.
Nochtans bleef van deze Father John Misty al die tijd voor ons wel een zekere aantrekkingskracht
uitgaan. Zijn songs eren de jonge Elton Johns en Billy Joëls van deze wereld en
bevatten lappen tekst - Misty lijkt live vaak aan een voordracht bezig - die
verraden dat hij door een cynische, maar tegelijk ook erg komische bril de
wereld aanschouwt. Maar zijn grapjes over die ene satanist die een andere
ontmoet (als inleiding op “Chateau lobby #4”) maakten, net als de vele copieuze
songs die hij had mee gebracht, maar met moeite de oversteek naar het Lokerse publiek.
Misty leek ons dan ook een uur lang bewust van het feit dat er voor hem aan de Durme niet
veel te rapen ging vallen en werkte zich, zonder muzikaal echt teleur
te stellen, dan maar op nonchalante wijze door zijn set heen.
Hélemaal betrokken op het gebeuren was Patti Smith zeker (❶). Ze had haar imponerende stem en geëngageerde
zelf mee, feliciteerde tot twee maal toe de Lokeraars met hun 45e
verjaardag en pakte - de lokale NVA’ers zullen het graag gehoord hebben - zelfs
uit met een enthousiast “Hello Flanders!”. Om ook met haar concert indruk te maken
moest daar echter wel nog een sterke begeleidingsband bij én een geluid, haar status van headliner waardig. Helaas, geen van die twee gaven present in
Lokeren. Dat zoon Jackson, die dag zelfs jarig in Lokeren, tegenwoordig als gitarist
mee mag lijkt ons méér een uiting van moederliefde dan het resultaat van een
sterke auditie. Te midden het concert werd het plots ook een wat makkelijke
karaoke met werk van achtereenvolgens The Rolling Stones, Lou Reed en Neil
Young. Alleen “Beds are burning” van het Australische Midnight Oil verzilverde als
cover een meerwaarde. Als we dit concert naast haar passage op Werchter 4 jaar
geleden leggen valt Lokeren voor ons véél te licht uit. Een rommelig “Because
the night” en slap “People have the power” waren het meezingen niet waard. U deed
het toch dus de ❹ die we vooraf in petto hadden voor Patti gaat geheel naar U.
Voor ons Werchter verslag vergaten we enkele weken terug
zelfs Charlotte Gainsbourg (❶)
toe te voegen. Dat het dit keer wel is gelukt dankt de actrice/zangeres vooral
aan het feit dat ze op een avond met slechts 4 namen nu eenmaal moeilijker uit
ons geheugen kan wegvallen. Want ook in Lokeren verschilde het concert niet van
de steriele vertoning die ons ook op Werchter amper wist te beroeren. Ook als
zingen wat te dicht tegen hijgen gaat aanleunen haken we – in een concert toch –
snel af. Alleen het ook van een Soulwax-remix bekende “Deadly Valentine” kon
een rimpeling te weeg brengen op het inmiddels flink uitgedunde plein. Die
creatieve input van de gebroeders Dewaele bleek voor Gainsbourg overigens erg inspirerend
te hebben gewerkt want haar ganse concert (die droge sound, die analoge synths,
die belichting) vertoonde wel méér raakvlakken met onze stadsgenoten. Alleen de
opwinding die de laatste Soulwax concerten eigen was hebben we bij deze
Charlotte Gainsbourg jammer genoeg niet aangetroffen.
En voor u ongerust zou beginnen reageren: ook op concerten die we minder waardering geven zijn we blij om er te staan. Dus Lokeren: tot
volgend jaar.
No comments:
Post a Comment