Durand Jones & The Indications Botanique/Brussel 14/10/19

We kregen de voorbije jaren een zodanige golf van in (oude) soul gedrenkte artiesten over ons heen dat het op den duur zelfs een beetje van het goede te veel dreigde te worden. Gelukkig ontsnapten ons Durand Jones & The Indications niet. Hun bij vlagen mierzoete soul is geheel onschadelijk voor de tanden maar mikt op uw en onze gevoelige binnenkant. Op het titelloze debuut dat al in 2016 het levenslicht zag (maar pas 2 jaar later een wereldwijde release kreeg) als ook op ‘American love call’, hun tweede, staan zoveel zwoele songs dat onze spots in de woonkamer er spontaan van gaan dimmen. Dat ze één zomer terug deze feel ook aan het Slope publiek van Werchter wisten te slijten was alvast voor ons reden genoeg om de groep nog eens aan het werk te willen zien in de Brusselse Botanique.

Met een kort setje op Pukkelpop nog niet zo lang achter hen slaagden Durand Jones & The Indications er toch nog in de Orangerie van de Botanique te laten vollopen en wie op tijd was kreeg er het niet onaardige The Dip als bonus bij. Het 7-koppige collectief uit Seattle tapte gul uit hetzelfde vat als de hoofdact en werd dan ook vlot in de armen van het Brusselse publiek gesloten. En een zanger die als familienaam de belangrijkste wieler-voornaam in dit land draagt heeft sowieso een streepje voor. Tom Eddy beschikte daarnaast ook nog over een alle-seizoenen-overstijgende zomerstem én over het soort flair dat (vrouwen-)harten kan doen sneller slaan. Zeggen dat we 40 minuten niet in een “Dip” beland zijn vat hun leuke openingsspot dan ook het best samen.

Dat we daar ook niet écht voor vreesden bij Durand Jones & The Indications stond vooraf vast. Jones zelf is een ras performer die alle knepen uit het (oude) soulboek perfect beheerst: een knieval, véél crowdpleasing (the ladies!) en uiteraard - een gospel gevoel drong enkele malen nadrukkelijk de Botanique binnen - gul de liefde rondstrooiend. Bij het opkomen gaf hij prompt de eerste rij allemaal de hand. Zo iemand dus. Het is ook dat soort warmte waar de wereld in deze moeilijke tijden dringend nood aan heeft en waar Jones & co zich ook in Brussel duidelijk uitverkoren voor voelden. ‘Walk away’ en ‘Morning in America’ beroerden ons door dat tikje weemoed in Jones’ stem live nog méér en ook die zwoele sax en James Brown impersonatie maakten de goede voornemens in “Make a change” nog overtuigender dan op de plaat al het geval was. En wanneer drummer Aaron Frazer zijn falsetto bovenhaalde – al zeker de tweede troef van de band naast Jones – was het vooral zaak om, #metoo indachtig, nu ook weer niet té dicht bij onze buurvrouw te gaan staan. Buiten was het ongewoon warm voor de tijd van het jaar maar ook binnen steeg de temperatuur gevoelig tijdens die door Frazer gedragen “Cruisin in the park” (met het publiek als extra koortje) en ook “Is it any wonder”.

Concerten in de Botanique – het zijn er vaak ook debutanten – zijn meestal iets sneller afgelopen  maar bij Durand Jones & The Indications was er klaarblijkelijk geen haast mee gemoeid. De groep putte zonder de spankracht van het concert ook maar één seconde te laten verslappen royaal uit hun 2 platen, vulde aan met enkele welgemikte covers (The Shadows, Curtis Mayfield) en klopte hun voldragen show af op ruim 100 minuten na een broederlijk onderonsje met voorprogramma The Dip en het van Dylan bekende “I shall be released”.

Alzo geschiedde dat Durand Jones & The Indications op een doordeweekse maandagavond gesterkt door een uitstekende publieks-vibe voor elkaar kregen wat doorgaans alleen voor de tenten op zomerfestivals is weggelegd: het soort concert spelen waar een mens zich helemaal kan aan opladen. Nu de spoeling in het soul segment toch wat dunner wordt was deze avond alvast een goed criterium om de schifting op door te voeren.