The Delines AB Club/Brussel 31/10/19

In onze nog niet te stillen honger naar nieuwe muziekjes – (tip!) in dit geval geholpen door wat de programmatoren van de Brusselse AB op de kalender van de kleine Club-zaal hadden gezet - botsten we recent op de Amerikaanse Delines. De groep, met schrijver Willy Vlautin in de rangen, debuteerde slechts vijf jaar geleden met het album ‘Colfax’. Vlautin maakte voordien deel uit van Richmond Fontain maar richtte een nieuwe formatie op rond zangeres Amy Boone. Dat werden The Delines. Met Boone echter zwaar revaliderend na een auto-ongeval in 2016 moest de groep noodgedwongen de opnames voor een nieuwe plaat opschorten. Pas begin dit jaar verscheen de groep met ‘The Imperial’ eindelijk terug op de radar. Voor mensen die hun Amerikana graag traag hebben zijn The Delines een ware aanrader. Boone houdt qua timbre het midden tussen Suzanne Vega en Nathalie Merchant en zingt zo gevoelsgeladen dat u binnen de drie songs zéker de krop in de keel al voelt zitten.

In de AB Club lieten The Delines zich voorgaan door onze eigenste Amerikana vaandeldragers The Calicos. Beneden in de grote zaal maakten Rock Rally winnaars uit 2004, The Van Jets, zich op voor hun allerlaatste concert; The Calicos hebben met winst in hetzelfde concours 2 jaar geleden wellicht nog een hele weg voor zich. Ook al valt op Vlaamse grond het genre moeilijk te telen toch moet met deze band vroeg of laat iets groots kunnen worden bereikt. Hun songs die even breed kunnen uitwaaieren als The War On Drugs en in de Club met afgemeten precisie werden gebracht etaleren immers een immense hoeveelheid talent dat huist in de rangen van The Calicos. Met de ogen toe zagen we bij ‘Our house’ tot aan een ingebeelde horizon dan ook een lange highway uitgerold. Dat we dit met een Vlaamse groep ooit nog eens zouden voorhebben hadden we nauwelijks voor mogelijk gehouden.

Over highways gesproken, The Delines hadden er een zware rit vanuit het Spaanse Bilbao opzitten en werden duidelijk nog wat door elkaar geschud in Brussel het podium op gestuurd, weliswaar na toch heerlijk te hebben gegeten van de AB keuken (dixit Boone). Dat zorgde voor een licht aarzelende start maar de klasse kwam al gauw bovendrijven in ‘The Imperial’, het titelnummer van die laatste plaat. Net als bij het lezen van een goed boek hielden ook de verhaallijnen van alle songs ons in de ban. Vlautin voert personages aan die u eerder aan de rand van de maatschappij aantreft en voorspoed is zelden hun deel, zo ook bij ‘Holly the Hustle’, maar de stem van Amy Boone maakt de tristesse vervat in het verhaal haast onweerstaanbaar. Niemand ook die ons laatst zo mooi liet horen hoe het voelt als het maar van één kant komt (‘He don't burn for me’) en dan moest het innig mooie trompetarrangement van Cory Gray er nog aan toegevoegd worden. U mag ver zoeken dit jaar maar een nummer dat mooier vat over wat niet meer is (‘Let’s be us again’) zal u wellicht nergens aantreffen. De AB Club baadde met dit soort pareltjes dan ook anderhalf uur in weelde en de groep bracht ze zo doorleefd dat we van ingehouden spanning amper durfden te bewegen.

De groep zat sinds het uitbrengen van “The Imperial” duidelijk niet stil want het concert telde een pak nieuwe nummers. Behoudens nieuw onheil dat de groep zou overkomen zal al dit fraais hopelijk snel zijn weg vinden naar een nieuw album maar in afwachting daarvan kon de AB toch al mooi meegenieten van ‘Eight floors up’ en het jazzy ‘Wait for me’. Ook naar het fantastische “A room on the tenth floor”, volgens we lazen een “overschotje” van die laatste plaat, voerden The Delines (met nog eens een glansrol trouwens voor de man op trompet) ons mee op alweder een intrigerende trip.

Met de intrede van de herfst zijn we meer dan andere seizoenen vatbaarder voor wat weemoedige Amerikana. Buiten vielen de bladeren, binnenin de AB Club vielen we als een blok voor The Delines.