Danko Jones De Kreun/Kortrijk 24/01/20

In het geval van het Canadese Danko Jones kan u gerust stellen dat “oude liefde niet roest”. Het eerste verslag ooit op deze blog gepost (flashback naar 2006…) is aan hen gewijd en ook de jaren daaropvolgend waren we er graag bij als de groep in de buurt was. Inmiddels ruim 10 jaar terug zagen we het hard rock trio voor het laatst en dat begon toch te knagen. De Belgische clubtour die de band afgelopen week naar Leuven, Kortrijk en Sint-Niklaas bracht leek ons dan ook een uitgelezen kans om de draad terug op te pikken.

Dat er tussen de oude steenkoolbekkens in La Louviere ook nog een stevig potje gerockt kan worden bewees het Italo-Belgische Romano Nervosa dat de avond mocht inleiden. Net als Danko Jones delen ook de Walen hun groepsnaam met de frontman. Maar dat is niet het enige. Danko is ook te horen op hun nieuwe singel (‘Wild boy’) en kwam de groep in Kortrijk daar alvast nog eens graag bij versterken. Maar alle aandacht ging hoe dan ook naar Romano – grote Elton John bril op en een Lizzy shirt mooi gecombineerd met glitter spandex – die zich niet alleen geweldig in zijn sas voelde op het podium van De Kreun maar zich aan de microfoon vlotjes liet vergelijken met heren als Noddy Holder (Slade) en Alice Cooper. Er was met Romano Nervosa dan ook geen betere opwarmer voor Danko Jones denkbaar. Een doos Dafalgan ten spijt, die ‘Thursday night fever (At the Rockerill)’ krijgen we sinds vrijdag niet meer omlaag.

Niemand die twijfelde aan de innerlijke drijfveren van de Canadees maar Danko trapte in Kortrijk toch af met ‘I gotta rock’. ‘Fists up high’ klonk niet alleen strakker dan Nervoso’s spandex maar was duidelijk ook een gebod voor de zaal om dat gewoon te doen. Het op vele festivals en in ontelbare voorprogramma’s van groten in het genre (Motörhead, Volbeat) met succes uitgeteste procedé leidde ook in Kortrijk vervolgens naar (Do you kiss on a) ‘First date’(?) waarmee alle kelen pas echt goed open gingen. Dat alles om maar te zeggen: mochten alle eersteklassers van de Jupiler Pro League zich aan de kook laten brengen zoals De Kreun vorige vrijdag, er was geen openingskwartier meer zonder doelpunt.

De wereld van Danko Jones liet zich nog het best samenvatten in het van hun laatste album geplukte ‘I’m in a band’ (and I love it…). Ook op die ‘(A) Rock Supreme’ vliegen, net als op alle voorgaande trouwens, de gitaarriffs U royaal rond de oren. Op het gevaar af van eenheidsworst te gaan draaien vonden we in Kortrijk toch nog genoeg variatie tussen oud (‘Rock shit hot’, ‘Lovercall’), onze periode van kennismaking (‘Forget me not’, ‘Sticky situation’, ‘Code of the road ’) en het latere werk (‘Gonna be a fight tonight’, ‘I think bad thoughts’, ‘Burn in hell’). Alles samen leverde de groep met die dwarsdoorsnede van 20 jaar Danko Jones in Kortrijk dan ook een ware – all killer, no filler -  ‘Best Of’ af.

Aan het beeld van een trio met de expressieve Danko die er te midden uitsteekt kleeft een hoog cartoongehalte wat van de groep een sterk, maar ook wel voorspelbaar, merk maakt. Met wat grappen en grollen én het inmiddels door vele rockfotografen goed gedocumenteerde bekkengetrek gooit de Canadees daar alvast nog wat extra aantrekkingskracht bovenop, getuige een volle zaal die ook in Kortrijk de oren spitste telkenmale hij het woord nam of het contact opzocht met de voorste rijen. Gelukkig laat de frontman dit niet de bovenhand nemen en ligt de essentie van het trio vooral vervat in het als een voorbijrazende tornado rucksichtslos live te spelen. Ook Kortrijk was in dit opzicht voor generaties die nog moeten komen een masterclass van jewelste.

Voor zover het een bezwaar zou kunnen genoemd worden zitten Danko Jones dan ook voor het leven aan hun concept vast. Allicht zullen zij er niet om malen gezien daarmee toch maar mooi de voetsporen van hun grote voorbeelden worden gevolgd (Motörhead, AC/DC, Ramones). U mag er van uitgaan dat we er voor onze volgende Danko afspraak niet opnieuw nog eens 10 jaar zullen laten over gaan.