Met een timbre dat ons deed denken aan Sharon Van Etten,
maar iets te vaak dan ons lief is ook het register van Joni Mitchell op zocht, en
een akoestische gitaar die wat dissonant klonk slaagde Squirrel Flower er
maar net in om als support overeind te blijven. Later op de avond verging het
haar echter beter als “éénmans”-achtergrondkoortje bij Strand Of Oaks , maar – en
dat hebben we inmiddels voor u gecheckt - haar plaat ‘I was born swimming’ is absoluut
de moeite waard.
Nu de vaandeldragers van heartland rock (Springsteen,
Seger, Mellencamp) de pensioengerechtigde leeftijd allemaal al voorbij zijn
wordt het hoog tijd dat vers bloed zich meldt. De muziek van Strand Of Oaks kan
dan ook op dit moment niet méér welgekomen zijn. De verwijzing naar die groten uit
dat genre in de Amerikaanse pers bij het verschijnen van ‘Eraserland’ deed
Showalter vorig jaar dan ook bijzonder deugd, al leverde hem dat over de grote
plas nog niet echt het succes op dat hij verdient. Alhier gaat het per plaat en
tour gelukkig wel alsmaar een trapje hoger. Met een zo goed als volle AB (op donderdag)
die zijn opwachting maakte kreeg Diksmuide op dinsdag een try-out die enkel op
schaalgrootte zal hebben verschild van wat Brussel te wachten stond. Bij opener
‘Radio kids’ dachten we er met een langzaam aanzwellende intro de arena’s waar deze
man eigenlijk hoort te staan zelf bij en ook ‘Same emotions’ schreeuwde om uit
de muren van de Diksmuidse zaal te kunnen breken. Het kunnen klein houden van
songs is echter ook een talent dat huist in de sympathieke Showalter want titelnummer
‘Eraserland’ en het nieuwe ‘Cosmic dust’ bracht hij meer dan geslaagd helemaal
alleen. De muzikanten die Showalter thans omringen zijn (minus de toetsenman)
dezelfde als vorig jaar en deden ons ook in Diksmuide, de gitarist op kop, nogmaals
beseffen waarom deze Strand Of Oaks zich momenteel live zo weet te
onderscheiden. Het lange ‘Forever chords’ was ook nu weer een mooi excuus om
dat uitgebreid te etaleren. Onvergeeflijk eigenlijk dat een man die zo de
Belgen opvrijt het op dit punt aanlegt met Nederlanders maar daarmee is ook
onze enige kanttekening in dit verslag gemaakt want Strand Of Oaks heeft zich, toch
al zeker bij ons, nu onomkeerbaar tot een vaste waarde opgewerkt. Dat bewees het
warme onthaal van oudjes ‘Shut in’ en ‘Goshen ‘97’ die als publieksfavorieten niet
meer weg te denken zullen zijn uit een Strand Of Oaks concert. Dat geldt eveneens voor het van opener (vorig
jaar) naar prijsbeest achteraan in de set verschoven ‘Weird ways’. Ook ‘JM’ is inmiddels
zo verkleefd aan Strand Of Oaks dat er als enige bis ook in Diksmuide geen ontkomen
aan was. In het geval van dit donkere maar steevast op indrukwekkende wijze
gebrachte nummer zeggen we “gelukkig maar”. Luchtiger maar niet minder onweerstaanbaar
vonden wij ‘Rest of it’ dat het In Diksmuide zo ongeneerd op een ouderwets
rocken zette dat we onszelf moesten inhouden om niet in spreidstand de
luchtgitaar te omgorden. Maar de ware toegift speelde zich na afloop buiten de
zaal af waar de koude Westhoek wind – U moet er eens gaan staan om het te voelen
- werd verdreven door de warme en hartelijke man achter deze groep waar we maar
al te graag schouder aan schouder mee op de foto gingen.
No comments:
Post a Comment