Concert in ons kot: Rory Gallagher Casino/Montreux 18/07/1979

Een naam die in de annalen van de rock met de jaren alleen maar groter kan worden is die van Rory Gallagher. Meest furore maakte de Ierse gitarist vooral in de jaren zeventig maar zijn naam was voordien al gevestigd met het blues rock trio Taste. Zelfs het Limburgse Jazz Bilzen was daar in ’69 al getuige van. Om zich artistiek puur te houden was Gallagher solo een notoir dwarsligger voor platenfirma’s om hem – gepolijster dan zijn muzikaal nalatenschap nu ten gehore brengt – verkocht te krijgen aan de grote massa. Ondanks dat zijn platenverkoop wel in de miljoenen loopt heeft Gallagher niet één hitsingel achter zijn naam staan. Neen, zijn ware aantrekkingskracht schuilde in het live spelen, wat hij dan ook onvermoeibaar heeft gedaan tot vliegangst en tanend zelfvertrouwen hem alsmaar meer in de greep kregen. De therapie die hem daar jarenlang verlichting voor gaf (een ongezonde mix van medicatie en alcohol) zou Gallagher uiteindelijk op amper zevenenveertige jarige leeftijd aan zijn einde brengen, vandaag precies 25 jaar geleden.

Gallagher’s speelstijl op gitaar heeft bekende bewonderaars (The Edge, Slash, Johnny Marr) zoals ook te zien en te horen is in de, zeker naar het einde toe pakkende, documentaire ‘Ghost blues’ over leven en werk van de Ier. Ook wij staan er telkens paf van hoe de man rhythm en lead gitaarpartijen afwisselt en er bovendien ook nog bij zingt.

Het live-werk van de Ier is goed gedocumenteerd op You Tube met op kop zijn Rockpalast avonden op Duitse bodem en zijn vele passages op het Zwitserse Montreux Jazz Festival. Gallagher verzeilde in zijn hoogdagen met vriend Roland Van Campenhout zelfs ook enkele malen op de Gentse Feesten maar daar zijn, voor zover we konden achterhalen, geen sporen van overgebleven. Onze favoriete Gallagher line-up situeert zich in het jaar 1979, met de inmiddels ook betreurde Ted Mc Kenna op drums. Bij aankomst in Montreux had Gallagher, als afsluiter dan nog wel, net Torhout/Werchter achter de rug en toerde hij met het album ‘Top Priority’ de wereld rond. Harder als toen heeft Gallagher in zijn carrière nooit geklonken, alsof hij er de toen oprukkende heavy metal vrienden ferm het nakijken mee wou geven. Het is dan ook niet ondenkbeeldig dat uw luidsprekers op (té) hoog volume spontaan vuur zullen vatten met het in die periode vastgelegde live-album ‘Stage struck’. Toegegeven, het aandeel blues waar Gallagher normaal garant voor staat is op dit punt in zijn carrière wat lager genoteerd maar daar staan zinderende uitvoeringen van ‘Shin kicker’, ‘The last of the independants’ en ‘Shadow play’ tegenover. Deze Montreux registratie is met slechts een half uur onvolledig – het concert zelf besloeg ruim een uur - maar etaleert genoeg van Gallaghers’ kunnen dat, na het bekijken ervan, doorklikken naar meer van de man wellicht uw enige optie zal zijn.