In afwachting dat het live gebeuren zich herneemt gaan we
terug in de tijd. We zijn graag onderweg -in het algemeen, en in het bijzonder
naar concerten - en daarbij is muziek onze trouwste metgezel. We pikken alfabetisch
platen uit onze collectie en mijmeren achter het stuur over concerten die we
van de gekozen bands of artiesten al of niet hebben bijgewoond. Vervolgens
belandt dat in een stukje hier en op Spotify levert dat een afspeellijst op.
Vandaag de ‘A’, we zien wel hoe ver we geraken. Als de zalen weer open gaan is
het hier gedaan en krijgt u weer de vertrouwde verslagen. Als het aan ons ligt “the
sooner, the better”. Tussen haakjes vermelden we de jaartallen wanneer we de
groep of artiest in kwestie live hebben gezien.
We zouden meteen willen ruilen voor één Bon Scott avond – anno
1978 bijvoorbeeld in het West-Vlaamse Koekelare want dat heeft iemand ons al na
vertelt - maar toch blikken we tevreden terug op de momenten dat we AC/DC
(’91, ’96) met zijn opvolger Brian Johnson kruisten; het ‘Ballbreaker’ concert
in Flanders Expo als uitschieter. Onze band met Canadees Bryan Adams
(’88, ’91, ’92, ’97, ‘02) bekoelde gaandeweg nadat de wegen van hem en vriend én
medesongschrijver Jim Vallance uit elkaar gingen. Ook live (vonden wij) verloor
hij aan spankracht en overtrof geen enkel concert nog die eerste keer: het ook van
een fikse regenbui voorziene legendarische Torhout-concert in 1988. Mochten we
vandaag opnieuw voor de keuze staan, dan zouden we wél zijn solo concert in de
Gentse Capitole (’14) geen tweede keer meer aan onze neus laten voorbijgaan. Te
duur dachten we toen. Over de solide live reputatie van “bijna-naamgenoot” Ryan
Adams (’02, ’15, ’17) ligt inmiddels #metoo schaduw gedrapeerd. Geen idee of dat ooit
nog goed te maken is. Ook geen doetjes wellicht: Aerosmith (’93, ’94,
’97), live voor ons nooit meer dan verdienstelijk. The Aghan Whigs (’96,
’15, ’17) ontsnapten ons te vaak zoals te zien is aan de bijna 20 jaar tussen
ons eerste en tweede concert. Véél te lang, dat geven we toe maar zou het die
avond in het Koninklijk Circus in ’15 hebben overtroffen? We twijfelen. Afgaande
op ‘Live at The Fillmore East’ zouden we zo’n avondje Allman Brothers Band
(-) zeker hebben zien zitten al speelde de groep voor zover we hebben kunnen
achterhalen nooit in ons land, wel bij onze Noorderburen in 1974 en ’80.
Sowieso waren we daar toen te jong voor. Voor de grunge jaren van Alice In
Chains (’10, ’18) kwamen we rijkelijk te laat want we zagen de groep, met
William Du Vall reeds als vervanger voor de intussen overleden Layne Staley, pas
voor het eerst, maar wel in uitstekende vorm, op Werchter in 2010. Het Britse All
About Eve (’88) met Julienna Regan als een soort Florence “avant la lettre”
in de rangen heeft de ongelukkige eer dat ze ons ook altijd doet terugdenken
aan een barslecht concert van The Mission in de Vooruit waar zij het
voorprogramma voor mochten doen. In ’13 stonden we tijdens het Werchter weekend
niet op de juiste plaats voor Alt-J (’15), 2 jaar later in de bloedhete
Barn wél. Zo’n tent zou op hetzelfde festival voor Tori Amos (’98) ongetwijfeld
ook een betere biotoop zijn geweest dan dat immense hoofdpodium waar de
chanteuse slechts ten dele tot haar recht kwam. Van Arcade Fire (’10,
’14, ’17) hadden we ongetwijfeld méér concerten willen zien dan tot op vandaag het
geval is. Vooral ten tijde van ‘The Suburbs’ waren organisatoren hier ten lande
niet bij de pinken om de groep geboekt te krijgen en wij niet bij machte om er
voor over de grens te gaan. Dat deden we wel eens voor Arctic Monkeys
(’07, ’11, ’13, ’18) maar de groep legde met hun ‘AM’ concert in Düsseldorf de
lat niet waar wij ze voor vertrek hadden gelegd, op weergaloze hoogte. In dat
opzicht greep de Schot Roddy Frame van Aztec Camera (’91) tot twee maal
toe in één zomer volkomen onverwachts wel zijn moment. Meer dan een akoestische
gitaar en een handvol prachtsongs, waaronder met Van Halen’s ‘Jump’ ook één
opvallende cover, was daar trouwens niet voor nodig.
No comments:
Post a Comment