Onderweg van A naar Z (B): alfabetisch door onze collectie en concerten (1981-2020) deel 2

In afwachting dat het live gebeuren zich herneemt gaan we terug in de tijd. We zijn graag onderweg - in het algemeen, en in het bijzonder naar concerten - en daarbij is muziek onze trouwste metgezel. We pikken alfabetisch platen uit onze collectie en mijmeren achter het stuur over concerten die we van de gekozen bands of artiesten al of niet hebben bijgewoond. Vervolgens belandt dat in een stukje hier en op Spotify levert dat een afspeellijst op. Vandaag de ‘B’, we zien wel hoe ver we geraken. Als de zalen weer open gaan is het hier gedaan en krijgt u weer de vertrouwde verslagen. Als het aan ons ligt “the sooner, the better”. Tussen haakjes vermelden we de jaartallen wanneer we de groep of artiest in kwestie live hebben gezien.

In 1996 stond wat er van The Band (-) overbleef op een Kortrijks podium (De Kreun), mét de inmiddels overleden Levon Helm maar zonder Robbie Robertson. We verbeten vorig jaar het gemis van dat concert bij het zien van de uitstekende docu-film ‘Once were brothers’ over de groep die eerst naam maakte als begeleiders (Bob Dylan, Ronnie Hawkins), daarna zelf een hoge vlucht nam en waarvan de legende inmiddels mythische proporties heeft aangenomen. De Britten van Band Of Skulls (’12, ’16) werden, mogelijks méér dan hun lief is, de voorbije jaren al te makkelijk ingezet als interessant voorprogramma voor grote namen maar prijsden hun waar beter aan afzonderlijk, zo ondervonden we eens aan den lijve respectievelijk in het Antwerpse Sportpaleis (voor Queens Of The Age) en de Brusselse Botanique. Met ons mee zullen op Pukkelpop weinigen hebben getwijfeld aan het vooruitzicht van een grote doorbraak voor Bat For Lashes (’13) toen Natacha Khan een volle Marquee tot stilzwijgen dwong met het prachtige ‘Laura’. Een pak sjofeler maar voor ons daarom niet minder trefzeker ging het er aan toe bij Courtney Barnett (’16). U vindt haar ‘Sometimes I sit and think, sometimes I just sit’ niet terug in onze jaarlijst van toen en dat is een fout die we niet meer kunnen rechtzetten. Als Paul Mc Cartney (’93, ’03, ’16) en Ringo Starr (’92) meetellen hebben we qua Beatles (-) toch nog iets op ons palmares staan. Vooral het McCartney concert ten tijde van zijn ‘Off the ground’ album in Flanders Expo is één van die 10 concerten die we – gesteld dat we die vraag voorgeschoteld krijgen voor we onze laatste adem uitblazen - zullen opsommen. Ook gedenkwaardig maar niet in die mate als Macca waren Ben Folds Five (’98). Overdadig veel piano en kolderieke teksten (‘Song for the dumped’) waren ons deel. Tot op vandaag is Black Dub (-) slechts een kortstondig zijpad geweest in de carrières van Daniel Lanois, Daryl Johnson, Brian Blade en Trixie Whitley. Hun gezamenlijke sessies in 2010 (waarvan veel te bewonderen op YT) smaakten nochtans naar zoveel méér dan die ene plaat die ze hebben opgeleverd. In de strijd om de heerschappij in Britpopland hebben wij alvast nooit één kamp gekozen. Zowel Oasis als Blur (’95, ’13) konden rekenen op onze toegewijde aandacht. In 1996 had Blur misschien net een streepje voor omdat ze tenminste de Brielpoort in Deinze aandeden maar het ultieme concert van de groep beleefden we op Werchter in 2012 waarbij we een nooit gezien aantal bekers bier de lucht hebben zien ingaan. In de categorie “minder uitbundig” waren we meermaals ook aanwezig op concerten van de Nederlander Frank Boeijen (’92, ’94, ’95, ’05). Vooral in de periode van ‘Wilde Bloemen’ konden we met 3 concerten in één jaar duidelijk niet genoeg van de man krijgen. Wat Boeijen aan emoties weet op te wekken in onze moedertaal gold voor ons met méér internationale uitstraling zeker evengoed voor Jackson Browne (’94, ’96, ’97). Na ons in de Elisabethzaal te hebben overdonderd met het concert dat ophing aan zijn “I’m alive” plaat was het 3 jaar later in dezelfde zaal, enkel met oude compagnon David Lindley aan zijn zijde, opnieuw raak.