In afwachting dat het live gebeuren zich herneemt gaan we terug in de tijd. We zijn graag onderweg - in het algemeen, en in het bijzonder naar concerten - en daarbij is muziek onze trouwste metgezel. We pikken alfabetisch platen uit onze collectie en mijmeren achter het stuur over concerten die we van de gekozen bands of artiesten al of niet hebben bijgewoond. Vervolgens belandt dat in een stukje hier en op Spotify levert dat een afspeellijst op. Vandaag de ‘C’, we zien wel hoe ver we geraken. Als de zalen weer open gaan is het hier gedaan en krijgt u weer de vertrouwde verslagen. Als het aan ons ligt “the sooner, the better”. Tussen haakjes vermelden we de jaartallen wanneer we de groep of artiest in kwestie live hebben gezien.
Het aandeel dance is op Pukkelpop met de jaren alleen maar groter geworden. Dat mag, ruim de helft van het publiek zakt immers daarvoor af naar the working man’s Tommorrowland. Het zal u niet verbazen maar u zal er ons in de Dance Hall of Boiler Room niet aantreffen want onze comfortzone is eerder te situeren in de Club of de Marquee, voor een groep als Car Seat Headrest (’17) bijvoorbeeld, die voor een kleine maar devote fanschare het fel bejubelede ‘Teens Of Denial’ nagenoeg gans opnamen in een geweldige set. Met het aura van een Maria verschijning werden we op Werchter definitief bekeerd tot Nick Cave (’92, ’05, ’09, ’13, ’18). We zagen de Australiër nochtans menige keer ervoor maar het mirakel voltrok zich pas in 2013, al zeker één van onze meest overrompelende concertervaringen ooit. The Civil Wars (-) vonden elkaar op een songschrijvers beurs waarna de Grammies hen een 3-tal jaren later om de oren vlogen. Inmiddels is het duo niet langer samen actief maar die ene passage in ‘Later with Jools Holland’ staat nog altijd op ons netvlies gebrand. Gary Clark Jr. (’13, ’16) heeft zich Hendrix-alike de afgelopen jaren in de kijker gewerkt als begenadigd gitarist en soleerde ook ons al enkele malen mee de gitaarhemel in. Met het overlijden van Joe Strummer in 2002 kon ook onze hoop op een Clash-reünie (-) definitief op de schop. Sindsdien rest ons alleen wat er online van de groep is terug te vinden. Even schrikken toch dat we in hetzelfde jaar als Strummer’s heengaan ook reeds ons strafste Coldplay concert (’02, ’03, ’05, ’09, ’11, ’17) aan het palmares mochten toevoegen. Vervolgens ging het steil omhoog naar de stadions wat voor ons – we gaan u verrassen! – niet per definitie steil bergaf met onze aandacht betekende. Oude rotten die dit lezen zullen Julian Cope (’87) nog kennen van bij The Teardrop Explodes al situeren wij zijn artistieke piek bij zijn solo album ‘Saint Julian’ en een door ons fel gesmaakte openingsspot op Rock Torhout toen. Tot net voor de eerste lockdown deed Cope half stand-up comedy, half solo concert nog kleine zaaltjes aan in Engeland. De mogelijks aan een tafel vol gehaaide A&R-managers en advocaten bedachte samenwerking tussen Whitesnake’s David Coverdale en Led Zeppelin’s Jimmy Page leverde welgeteld 1 album op. Oh ja, en nog een weekje toeren in Japan aan het einde van 1993. Coverdale•Page (-) mag u gerust een sprookje noemen. Steeds garant voor magie op een podium: het Australische Crowded House (’92, ’93, ’94, ’10) en zéker als Neil Finn plaats neemt achter de piano om in z’n ééntje ‘Message to my girl’ te doen. Het Amerikaanse Cry Of Love (’93) speelde zich lang geleden als voorprogramma van Robert Plant in de kijker van de Black Crowes en Sheryl Crow die, wanneer de groep daarop uiteenviel, er prompt leden van rekruteerden. Voor concerten met DJ’s lopen we doorgaans niet storm. Met visuals aan de voorzijde van elk dj booth en hun onderlinge interactie verzekerden de 4 Fransen van C2C (’13) zich desondanks toch een uur lang van onze aandacht. Het kan dus.
(Vooral) Herfstige muziek op een zomerse setting, het is de spreidstand waarmee The Cure (’90, ’95, ’12) ons drie maal uitdaagde op s ’lands grootste festival en telkenmale deed besluiten dat we de live LP ‘In Concert’ uit 1984 toch nog altijd beter vinden.
No comments:
Post a Comment