In
afwachting dat het live gebeuren zich herneemt gaan we terug in de tijd. We
zijn graag onderweg - in het algemeen, en in het bijzonder naar concerten - en
daarbij is muziek onze trouwste metgezel. We pikken alfabetisch platen uit onze
collectie en mijmeren achter het stuur over concerten die we van de gekozen
bands of artiesten al of niet hebben bijgewoond. Vervolgens belandt dat in een
stukje hier en op Spotify levert dat een afspeellijst op. Vandaag de ‘F’, we
zien wel hoe ver we geraken. Als de zalen weer open gaan is het hier gedaan en
krijgt u weer de vertrouwde verslagen. Als het aan ons ligt “the sooner, the
better”. Tussen haakjes vermelden we de jaartallen wanneer we de groep of
artiest in kwestie live hebben gezien.
Als we (webpagina) setlist.fm mogen geloven – en dat doen we
doorgaans – speelden The Fabulous Thunderbirds (-) in november ’19 hun
laatste concert in Het Depot, na Marktrock ’88 de tweede afspraak in Leuven die
we hadden moeten nakomen. De groep had trouwens jarenlang gitarist en
medeoprichter Jimmie Vaughan (broer van Stevie Ray) in de rangen. We hadden de
hoop op een reünie al lang opgegeven toen februari 2019 wereldkundig werd
gemaakt dat de Amsterdamse Fatal Flowers (’88, ’90, ‘19) een éénmalige
toer zouden ondernemen langsheen alle Nederlandse clubzalen. U had onze
gelukzaligheid moeten zien toen we vlak over de grens in Weert zelf mochten
vaststellen dat in bijna 30 jaar de groep nauwelijks aan live-sterkte had
ingeboet. Father John Misty (’15, ’19) haalde in 2015 menig
eindejaarslijstje, ook het onze. Een gouden toekomst leek in het verschiet maar
twee wisselvallige platen verder, tijdens een lauw ontvangen concert op de
Lokerse Feesten, leek de man zich al te hebben verzoend met minder. In onze
reeks ‘Nog in leven zijnde legenden’ presenteren we u trots Bryan Ferry
(’16). De man blijft ondanks gezegende leeftijd onvermoeibaar toeren en doet
dat (gelukkig nog) goed al krijgt het reünieconcert van Roxy Music (’01) hier toch
een hogere waardering mee van ons. Ondergewaardeerd is wellicht het best
passende woord voor Fink (’15). De man staat met zijn groep voor een
“stripped down” geluid waar akoestische gitaren de bovenhand hebben, wat naar
eigen ervaring wonderwel goed werkt in festivaltenten. Ook First Aid Kit
(’14, ’18) verdienden daar reeds hun sporen. Hun zoete samenzang deed ons
instant twee maal smelten. Oud Marillion zanger Fish (’91, ’93, ’96,
’18) – fans van de groep vallen over de zanger-kwestie nog steeds in twee
kampen uiteen (de vorige tegenover de huidige) – hangt weldra de micro aan de
haak en leverde nog één verdienstelijke plaat af (‘Weltschmerz’), zijn laatste
dus. De boomlange Schot gooit op een podium naast zijn muziek ook zijn
persoonlijkheid in de strijd. Met beiden mooi in balans zorgde hij medio de
jaren negentig alvast voor één onvergetelijke avond in de Gentse Vooruit. In
dezelfde zaal klopten Florence & The Machine (’10, ’12, ’15) in hun
begindagen ook eens af op 60 wervelende concertminuten. De roodharige zangeres
had zich in de festivalzomer van 2009 in gunstige zin laten opmerken en met
enkele hits tussendoor groeide het succes zienderogen zodat luttele maanden
later (kleinere) zalen al vlot uitverkochten. Met een zanger die zich geregeld
– in zaal omstandigheden zelfs van op balkonhoogte - in het publiek stort wordt
je als groep natuurlijk snel opgemerkt. Gelukkig is dat niet het enige
(show-)element dat van een Foals concert (’13, ’16) die spannende
gebeurtenis maakt zoals wij er een handvol van hebben meegemaakt. Het helpt ook
dat de band uit Oxford voor enkele van de boeiendste platen van het afgelopen
decennium heeft gezorgd. Toen de wereld nog een afwachtende houding aannam
mochten Dave Grohl en co. in Vlaanderen de grote podia al op. Een kwarteeuw
later vullen Foo Fighters (’96, ’08) met sprekend gemak alle stadions. Wat
voor de spionkop niet geldt telt wel voor ons, namelijk: als een groep zich in
drammerigheid en/of langdradigheid verliest spelen ze ons kwijt. Dat vat ons
wedervaren met de Foos perfect samen. Al jaren de rechtmatige eigenaar van het
C.C.R. erfgoed en we maakten dat tot onze grote schaamte niet één keer live
mee: John Fogerty (-). Nochtans liet de Amerikaan ons land allesbehalve
links liggen de voorbije jaren. Het was echter nooit een kwestie van “de man
niet te willen zien”, het is er alleen (nog) niet van gekomen.
No comments:
Post a Comment