Onderweg van A naar Z (H): alfabetisch door onze collectie en concerten (1981-2020) deel 8

In afwachting dat het live gebeuren zich herneemt gaan we terug in de tijd. We zijn graag onderweg - in het algemeen, en in het bijzonder naar concerten - en daarbij is muziek onze trouwste metgezel. We pikken alfabetisch platen uit onze collectie en mijmeren achter het stuur over concerten die we van de gekozen bands of artiesten al of niet hebben bijgewoond. Vervolgens belandt dat in een stukje hier en op Spotify levert dat een afspeellijst op. Vandaag de ‘H’, we zien wel hoe ver we geraken. Als de zalen weer open gaan is het hier gedaan en krijgt u weer de vertrouwde verslagen. Als het aan ons ligt “the sooner, the better”. Tussen haakjes vermelden we de jaartallen wanneer we de groep of artiest in kwestie live hebben gezien.

Een mens herinnert zich doorgaans concerten die hij wél heeft bijgewoond, wij kunnen ons jammer genoeg ook concerten voor de geest halen waar we niet bij aanwezig waren. Daryl Hall (-) in de Gentse Vooruit in 1993 is er daar één van. Gelukkig maakte Hall met John Oates (’19) laatst nog zijn opwachting in het Antwerpse Rivierenhof waardoor we dat inmiddels toch al hebben kunnen recht zetten. Wie oktober vorig jaar door de straten van het Siciliaanse Noto wandelde kon zomaar een buskende Glen Hansard (’16, ’17, ’18) aantreffen. Een kwart miljoen YouTube gebruikers klikten inmiddels het filmpje aan, een veelvoud ervan té weinig volgens ons want Hansard raakt mensen keer op keer midscheeps in de ziel, onszelf al 3 maal in zaal of festivaltent maar evengoed gewoon ergens op straat dus. Aan beeldgaring op openbare plaatsen zijn we inmiddels gewoon geraakt. Camera’s op elke hoek van de straat inspireerde zelfs het Britse Hard-Fi (’06) destijds voor de titel van hun tot op vandaag ongeëvenaard debuut ‘Stars of CCTV’. 2 platen later verdween de groep zelf helemaal uit beeld, ons één vage herinnering achterlatende aan een passage op Werchter. Voor Curtis Harding (’15, ’18) voorspellen we alvast een langere zichtbaarheid. De Amerikaan is een laatbloeier, werkte eerst voor (Cee Lo Green), of samen met anderen (Night Sun) en zette zichzelf dan aan het werk voor eigen rekening. Met 2 hoog aangeschreven albums (‘Soul power’ en ‘Face your fear’) is Harding in het soulsegment de te volgen man al kan dat concert-gewijs nog een tikkeltje spannender dan we tot dusver van de man hebben gezien. Ben Harper (’98, ’13, ’16) draait al lang genoeg mee om een vaste waarde te worden genoemd. Om ons voor het volle pond live te bekoren hadden we er echter nog niet zo lang geleden wel zijn Innocent Criminals voor nodig in een nagenoeg vol én buitengewoon enthousiast Vorst-Nationaal. We kunnen ons echter geen Richard Hawley (’12, ’13, ’15, ’16) concert voor de geest halen dat niet de stempel ‘schitterend’ verdiende. De Sheffield crooner, zoals hij vaak ook wordt genoemd, heeft een stem die in weinig geïsoleerde huizen in wintertijd als warmtebron kan worden ingezet. Die verdomde pandemie zal hem dan ook langer van ons weghouden dan ons lief is want op tijd en stond een Hawley concert is een noodzakelijk weerkerende kuur voor ons geworden sinds we de man met ‘True love’s gutter’ jaren geleden hebben ontdekt. In het gezegende 1976 stond Heart (-) voor het eerst en meteen ook voor het laatst op een Belgisch podium. Het verhaal doet de ronde dat bassist Berre Bergen, net voor hij de Scabs inruilde voor de Kreuners, de zusjes Wilson had gezien in de Rotterdamse Ahoy en hij daarover daags nadien in het repetitiekot verslag wou doen maar op niet veel animo van Swinnen en co. werd onthaald. Kort nadien was Bergen “out” en (de inmiddels net als Bergen te betreuren) Fons Symons “in” bij The Scabs. “Muzikale meningsverschillen” zullen bij een soloartiest als Ben Howard (’13, ’14) dan ook eerder beperkt zijn of het moet zijn dat die met zijn publiek van het eerste uur worden meegerekend. Howard weigert immers al geruime tijd zijn oude successen nog live te spelen en lijkt er niet de man naar om daarover snel concessies te doen. Gelukkig voor ons waren we wel 2 maal op post in die succesjaren . Courtney Love had na het overlijden van Kurt Cobain heel wat emoties te torsen. Dat vond met Hole (-) zijn weg naar uitstekend plaatwerk (‘Live through this’, ‘Celebrity skin’) en spraakmakende concerten als we de gazetten van toen mochten geloven. Zelfde tijdperk maar een pak “braver” dan Love: Hootie & The Blowfish (’96). Met een miljoenenverkoop van hun debuut verzekerden de heren zich in 1996 al van een goed gespekt pensioenfonds. Daar kwam begin dit jaar zelfs nog een mooie bonus bij met een cover van het kampvuur-gezellige “Only wanna be with you” door Post Malone. “Gezellig” is ook de best passende omschrijving van die ene keer dat de groep in ons land speelde en we er bij waren, nu 25 jaar geleden.