Onderweg van A naar Z (I+J): alfabetisch door onze collectie en concerten (1981-2020) deel 9

In afwachting dat het live gebeuren zich herneemt gaan we terug in de tijd. We zijn graag onderweg - in het algemeen, en in het bijzonder naar concerten - en daarbij is muziek onze trouwste metgezel. We pikken alfabetisch platen uit onze collectie en mijmeren achter het stuur over concerten die we van de gekozen bands of artiesten al of niet hebben bijgewoond. Vervolgens belandt dat in een stukje hier en op Spotify levert dat een afspeellijst op. Vandaag de ‘I’ en ‘J’, we zien wel hoe ver we geraken. Als de zalen weer "old style" open gaan is het hier gedaan en krijgt u weer de vertrouwde verslagen. Als het aan ons ligt “the sooner, the better”. Tussen haakjes vermelden we de jaartallen wanneer we de groep of artiest in kwestie live hebben gezien.

Met toenemende bijval en bijhorende verplichtingen vervreemde John Bramwell (’15) alsmaar meer van zijn groepje I am Kloot (’13) dat hij dan ook inmiddels weer heeft ingeruild voor een solocarrière. Daarvan verscheen, nadat we de man enkele jaren geleden nog een charmant mini-concertje zagen geven in de lobby van de Arenbergschouwburg (voor Richard Hawley), alvast het mooie ‘Leave alone the empty spaces’. Zelfs al zouden we onderworpen worden aan de hardere ondervragingstechnieken, dan nog zou U ons niet méér dan één keer kunnen doen bekennen dat we een Interpol (’10, ’11, ’14, ’17) concert ten volle hebben weten te smaken. We wijten het aan een zekere éénvormigheid waar wij zowel op hun platen als tijdens concerten op botsen. De onderkoelde zang en dito podium présence van Paul Banks staat dan ook ver van het zinnenprikkelende aura van een Michael Hutchence die ons met zijn groepje INXS (’88, ’91) beduidend makkelijker in vervoering wist te brengen. Zelfs 50000 Duitsers op de Nurburgring waren een kolfje naar de hand van Hutchence, een overmacht waar wij begin jaren 40 beduidend een pak meer moeite mee hadden. Met het luchtafweergeschut van een Iron Maiden (’90, ’92, ’03, ’05, ’08, ’11) had dat misschien een ander verhaal geweest want onder aanvoeren van zanger/piloot Bruce Dickenson is het Britse metal-instituut nooit vies geweest van wat oorlogsretoriek. Eénmaal over het cartooneske van de groep en hun mascotte heen waren ook wij menig maal te vangen voor hun energieke en, mede dankzij vele “Scream to the top of your lungs Graspop!”-refreinen, opwindende live shows. Met slechts 2 op een dertigtal concerten in ons land had onze Joe Jackson (’84, ’03) score beslist beter gekund. De Brit die, het genre van zijn voorgangers hier uitgezonderd, zowat alle stijlen al heeft bedreven kleurde met enkele van zijn songs nochtans onze muzikale jaren 80 onvergetelijk mooi in, nummers waarmee Jackson overigens ook voor de lockdown in de Antwerpse Roma nog mee uitpakte. “It’s never going to happen” is zijn antwoord op de vraag of er ooit een reünie van The Jam (-) zou komen en gelijk heeft Paul Weller (’85-’18, 29 concerten) want ook wij zien liever dat de mythe intact wordt gehouden. Jarenlang liet Weller overigens ook songs uit het Jam tijdperk links liggen. Het hielp dat enkele van zijn bewonderaars dat in die tijd niet deden en zelfs een heuse tribute-plaat opnamen met, op enkele na, geen herwerkingen die zich kunnen meten met het origineel, dat spreekt. De groep James (’91) kent u ongetwijfeld van die ene hit ‘Sit down’ al bewijst die ‘Best Of’ die we in ons rek hebben staan dat de groep (ook live trouwens) méér is dan dat. Zangeres Etta James (-), sinds 2012 niet meer onder ons, kende bij leven muzikaal hoge pieken en persoonlijk diepe dalen. Heroïne hield haar jarenlang stevig in de greep. Iemand moest in die tijd de facturen betalen waardoor de muziek van Etta James ook bekend is van enkele reclamespots. In dat opzicht: iemand nog zin in een “diet coke”? Vóór Joe Walsh zich ten dienste stelde van de Eagles zat hij in James Gang (-), een band die we op het spoor zijn gekomen dankzij Toto-gitarist Steve Lukather (’94) die een James Gang cover aan één van zijn soloplaten had toegevoegd en ons in een interview in het Brusselse Sheraton hotel wees op de hallucinogene krachten ervan. Mét of zonder hulpmiddelen, dat laten we hier in het midden. Zangeres en actrice Jewel (-) is een “plaatje” en haar “Foolish games” hadden weliswaar geen hallucinogene maar toch zéker enkele andere effecten op ons. De Amerikaanse heeft zich hier al vele jaren niet meer laten zien op een podium wat het er dan natuurlijk niet makkelijker op maakt om de dame live te pakken te krijgen. Hetzelfde geldt voor "de Canadese Anouk", Sass Jordan (’94), al heeft ze nu klaarblijkelijk toch weer plannen om post-corona de oversteek nog eens te maken naar Europa. “Kick ass Sass” was al een belevenis toen ze medio jaren ’90 met voortreffelijke albums als ‘Racine’ en ‘Rats’ hier neerstreek en dat zal met het rauwe ‘Rebel Moon Blues’ (album van vorig jaar) in 2022 niet anders zijn. U zal er hopelijk nog van lezen hier!