Crammerock dag 1 Stekene 3/09/21

Bij het arriveren in Stekene overviel ons nog een fata morgana momentje maar eenmaal door de covid safe en ticket controle heen werd het gelukkig allemaal werkelijkheid: we bevonden ons terug op een festival waar dat dekselse virus geen afzegging meer over kon uitroepen en wij een ticket voor hadden bemachtigd. Even grepen we naar dat mondmasker om dat eerste pintje te gaan ophalen maar al snel lieten we ook die reflex achterwege en konden we ons ten volle laten gaan op dit, voor ons, lockdown bevrijdingsfeest.

“Laat arriveren op een festival” staat eigenlijk niet tussen onze principes maar “onze werkpost op onverantwoorde wijze verlaten” evenmin. Bijgevolg misten we ongetwijfeld vroege smaakmakers op de affiche (Dirk., Ramkot en Brutus) en vielen we pas in bij Portland, de Vlaamse Angus & Julia Stone. Of hadden we deze trofee al eerder toegewezen aan het stel Dice en Kato? De groep, eigenlijk een duo, staat voor mooie liedjes met weinig of geen weerhaken die zich op Crammerock in de vooravond al verzekerden van een luisterend en enthousiast reagerend publiek. Als ze ons de keuze laten tussen het met veel galm gepimpte ‘Aftermath’ of het naar First Aid Kid lonkende ‘Pouring rain’ wint die laatste met een straatlengte voorsprong. Met een pak minder franjes (en gitaarakkoorden) namen Equal Idiots het van Portland over. Op Crammerock staat er in de grote tent aan beide zijden immers een podium wat pauzeren geheel overbodig maakt, gewoon omdraaien volstaat en het volgende concert gaat van start. In een poging om onze maag stil te houden met  hun in de garage liefedevol vervaardigde punkrockertjes won de dichtstbijzijnde hamburgertent het pleit. Het fenomeen Zwangere Guy behoeft hier geen introductie. Met de Ukkelse rapper hadden ze zich in Stekene dan ook verzekerd van een ware triomf. De gedichten van Guido Gezelle kunnen in de eindtermen worden vervangen door de teksten van Zwangere Guy want die vinden duidelijk makkelijker de weg naar de schoolgaande jeugd. Onder zijn indrukwekkend getatoeëerde torso gaat bovendien ook nog eens een groothartig man schuil die niet alleen zijn moeder eert tijdens concerten maar evengoed ondubbelzinnig laat horen het niet te hebben begrepen op de aanwezige (donker-)bruine onderstroom in onze samenleving. Als zo iemand aan ons vraagt een hartje te vormen doen we dat meteen en we liegen niet want er waren getuigen van. We keken het even na voor dit verslag, op Crammerock was het maar liefst 10 jaar geleden dat we Arsenal nog eens live hadden gezien. U kan het hier nagaan, de jaren ervoor hadden we ons nochtans meermaals laten inpalmen door het duo Willemyns-Roan maar tegen 2011 leek, op ons althans, de formule toch wat te zijn uitgewerkt. Maar laat het nu nét die formule zijn die we nodig hadden in Stekene om dat lockdown gedoe van ons af te schudden. Hoe lovenswaardig ook om met zangeres Paulien Matheus een extra pigment aan de groep toe te voegen (‘The Rise & Fall’), het was toch vooral met Leonie Gijsen aan de zijde van Roan dat Arsenal met hattrick ‘Longee’, ‘Lotuk’ en ‘Melvin’ (met een stukje ‘I’m on fire’ van The Boss erin gestopt) pas écht aan scoren toe kwam in Stekene. Aldus goed opgewarmd draaiden we ons vervolgens naar het andere podium om Doe Maar, al vele jaren hoog op onze bucket list, eindelijk te kunnen afvinken. Henny Vrienten en co. – we vermoeden ook hun eerste concert sinds lang – hadden echter wat inlooptijd nodig evenals de technici die in de tent gelast waren met het geluid. De hits volgden naarmate de set vorderde elkaar sneller op wat de samenzang in ‘Doris Day’, het door Joost Belinfante gezongen ‘Niederwiet’, ‘1 nacht alleen’ en ‘De Bom’ alsmaar luider maakte onder het Stekense tentzeil. Een reeds lang overleden oude nonkel die ons destijds Doe Maar afraadde draait zich om in zijn graf want we zongen ze allemaal woord voor woord mee. Haast gelijk met het ontvolgen van Arsenal pikten we in die dagen de draad op met Balthazar, Kortrijkzanen die mogen gerekend worden tot de grote bands van ons land. Geen nummer viel tegen, de zuilen met spots oogden visueel verbluffend en de groep speelde op een niveau waar vele buitenlandse headliners niet zouden aan kunnen. “I get the fever every time you cross my mind” luidde het mantra in ‘Fever’, dat geldt vanaf nu ook voor de herinnering aan onze doorstart op dit Crammerock. De volgende festivalzomer kan zich niet snel genoeg terug aandienen.