Tribute bands zijn ook hier ten lande alsmaar prominenter in concertagenda’s terug te vinden. Gelukkig maar zouden we zeggen nu een deel van onze helden (al lang) zijn gesplit, de optie pensioen hebben gelicht of, in het meest definitieve geval, zijn gestorven. Een mens verwacht het niet meteen dat er in dat segment ook groepen worden geformeerd ter ere van bands die nog steeds actief zijn, al worden die nu wel wat in hun toer-intenties belemmerd door een pandemie. Om maar te zeggen, Crowded House kan nog zeker 10 jaar mee maar in Gent en omstreken lopen 5 fans van hen alvast goed warm voor als het afscheidsmoment van hen daar gekomen zou zijn.
De naam Crowded House resoneert misschien minder dan Queen of Pink Floyd - daar is wellicht méér vraag naar in het tribute-circuit - maar u mag met het voornemen om deze heren te gaan zien er zeker van zijn dat u minstens de helft van hun playlist spontaan zal meezingen en de andere helft zal omarmen als fijne (her-)ontdekkingen. Daar staat al zeker Chris Corn voor garant, artiestennaam voor Christophe Versaevel, die in een recente jaargang ook een gooi naar de trofee van The Voice waagde. Zijn stem zit zo dicht aan bij het timbre van Neil Finn maar houdt gelukkig net nog een tikkeltje eigen karakter over om geen gezichtsloze doublure te zijn. Met perfecte tweede stem van bassist Bart “Biezebaaze” Mareen bleef opener ‘It’s only natural’ dan ook moeiteloos overeind wat de lat al meteen hoog legde voor het ganse concert. Dat niveau werd echter moeiteloos aangehouden want de liefde voor het werk van Crowded House zat hoorbaar ook in de vingers en ledematen van toetsenman Wim Verbeke, gitarist Thomas De Schepper en drummer Matthieu Verfaillie. Na overduidelijk goed gerijpt te zijn in urenlange repetities waren ‘There goes God’, ‘Whispers and Moans’, ‘Private universe’, ‘Locked out’ en ‘Distant sun’ voor (nog maar!) hun tweede beurt met een levend publiek eigenlijk ronduit fantastisch. Ook stalen van hits ‘World where you live’, ‘ Fall at your feet’, ‘Sister Madly’ en ‘Something so strong’ zouden in een laboratorium amper van hun originelen te onderscheiden zijn geweest. Van de Crowded House concerten die we zelf hebben bijgewoond herinneren we ons ook dat we er minstens goedgezind van werden en dat is bij dit Woodface niet anders. Grapjes gaan heen en weer tussen de muzikanten en de melodieuze songs grossieren in meezingbare refreinen die, wetenschappers hebben dit al afdoende bewezen, goed zijn voor het gemoed. Opvallend is wel dat voor Woodface de tributewaardigheid van Crowded House beperkt blijft tot de eerste 4 platen, niet toevallig ook de meest succesvolle periode van de groep. In 1996 werd de groep ontbonden om pas 10 jaar later opnieuw te worden gereanimeerd. Niets is risicovoller voor een covergroep dan om het pad van de (vaak instant) herkenning te verlaten, dus van het post-reünie werk, waar nauwelijks iets van in het collectieve geheugen is geraakt, ontbrak elk spoor. Met ‘How will you go’ en (bis) ‘Hole in the river’ kwamen niettemin toch ook 2 gedurfde keuzes uit diepere lagen van de vroegere Crowded House voorbij die best aardig uit de verf kwamen en waarmee Woodface zich nét dan in hun discipline duidelijk van het kaf onderscheidde. Ook niet in het scenario voorzien vorige week was een uitstapje naar het Split Enz verleden van zanger Neil Finn, nochtans een vast item in zowat elk Crowded House concert met het prachtige ‘Message to my girl’; zelfs niet wanneer deze optie voor de bissen werd toegeroepen vanuit de zaal. Het is slechts op dit punt en in enkele klassiekers (‘Don’t dream it’s over’, ‘Four seasons in one day’) dat we toch de aandrang voelden om zeker het échte Crowded House nog eens te gaan zien. Iets zegt ons dat we dan, hopelijk juni volgend jaar in de Antwerpse Lotto Arena, met grote waarschijnlijkheid ook leden van dit Woodface tegen het lijf zullen lopen. Tot dan, en wat ons betreft ook erna, is dit Woodface de geknipte tribute band die het absoluut waard is om overal ten lande te worden geboekt.
No comments:
Post a Comment