3 jaar geleden haalden The Calicos goud op Humo’s Rock Rally. Vraag het aan Whispering Sons, Goose of Compact Disk Dummies en zij zullen het bevestigen: nog steeds dé beste springplank in de vaderlandse muziekscene. De winst voor The Calicos was ook het bewijs dat de toen zetelende jury moedig durfde te kiezen voor een groep die Americana in de aanbieding heeft, niet echt een genre dat doorsnee jongeren aanzet tot knaldrang maar eerder raak treft bij hun ouders. De heren kozen na de Rock Rally, tegen de druk in die zo’n trofee met zich meebrengt, bovendien moedig voor een traag groeipad met enkele losse singels om pas einde mei van dit jaar op de proppen te komen met een debuutalbum. ‘The Soft Landing’ heet ie en dat zegt zeker iets over de lading: een hoogvlieger die – het ‘fasten your seatbelt’ lichtje moet zelfs niet aan – een perfecte landing maakt. Nu het live gebeuren in de zalen stilaan terug op gang komt konden vorig weekend deze Antwerpenaren in Eeklo alvast ook live op hun waarde worden geschat.
Dat de groep sinds onze vorige ontmoeting (najaar ’19) inmiddels van ritmesectie en toetsenman is veranderd vernamen we achteraf pas uit monde van zanger Quinten Vermaelen; al waren het handvol concerten die de groep in de eerste corona zomer in een trio bezetting afwerkte hiervoor eigenlijk al een duidelijke indicatie. De rij vooraan op het Eeklose podium was dan ook ingenomen door diezelfde Vermaelen, Aaron Köch en Sander Smeets. Dat hun invloeden hoorbaar zijn (The War On Drugs, Ryan Adams, Wilco) vormt slechts een probleem als hun eigen werk moeite heeft om daar naast te gaan staan, wat verrassend genoeg niet het geval is bij The Calicos. Opener ‘How was I to know’ had zelfs het soort lang aanzwellende intro die ook tot zijn recht had kunnen komen in een zaal vele malen groter dan de compacte Kubiek waarin de N9 hun concerten de komende jaren in Eeklo zal organiseren. Naarmate het concert vorderde en het klank-technisch ook alsmaar beter in de juiste plooi viel waren er overigens wel meer songs die een dergelijke schaalvergroting zouden hebben aangekund. Vermaelen bleek niet alleen over een stem te beschikken die Chris Isaak en Roy Orbison referenties bij ons opriep, de man speelt ook nog eens begenadigd gitaar en trakteerde Eeklo op enkele knappe (Stratocaster) solo’s die tot achteraan in de zaal vreugdekreten ontlokten. Dat ook zijn kompanen zich moeiteloos weten te onderscheiden op zes snaren zorgde er in de Kubiek voor dat er een impressionant klanktapijt werd uitgerold dat in ons hoofd eerder beelden opriep van weidse Texaanse prairies dan van Meetjeslandse velden. Zowel het mooie ‘Follow you down’, het bezwerende ‘Cruel’, het intrigerende ‘Day by day’ als het vorig jaar nog helemaal bovenaan de Vox-lijst van Radio 1 belande ‘Nova’ waren dan ook niet minder dan fantastisch en schreeuwden om nog tientallen malen te worden gespeeld in clubs en zalen overal ten lande. Voorlopig zal dit laatste weldra slechts beperkt blijven tot Het Depot in Leuven en De Warande in Turnhout. We zouden, mochten we van u zijn, niet twijfelen om daar al uw geplande afspraken prompt voor te annuleren. Tegen dat de heren zich daar aandienen doen ze er voor u hopelijk nog een kwartiertje bij want, enig puntje van kritiek in Eeklo (of zeggen we beter: tot onze grote spijt?), de groep ronde al na 1 uur af, bis inbegrepen maar wel zonder één moment van overbodigheid. Misschien is het zoals met hun debuutplaat en verloopt het voor de concerten van langere duur ook langs een traag groeipad, een proces dat we met genoegen op de voet zullen blijven volgen de komende jaren. Een mens moet spaarzaam zijn met superlatieven maar voor deze Calicos mag er nog eens ongegeneerd mee worden uitgepakt: uitstekende band en dan nog één van bij ons! Het is er niet aan te horen.
1 comment:
Geweldig goed geschreven WéDé.
Post a Comment