“You think I ain’t worth a dollar, but I feel like a millionaire” is niet alleen één van onze favoriete Queens Of The Stone Age nummers, het is ook één van die quotes waar het leuk mee uitpakken is en die misschien wel past bij Tim Vanhamel. Miljonair zal hij er niet van geworden zijn maar het voelde wellicht wel zo aan toen hij als Zonhovense gitarist en zanger gedurende de afgelopen 25 jaar een wel héél boeiend spoor doorheen de Belgische muziek trok. Vanhamel kan immers gelinkt worden aan Evil Superstars, dEUS, Broken Glass Heroes, Magnus en The Hickey Underworld. Ook één niet onaardig solo-album heeft ie achter zijn naam staan en dan hebben we het nog niet gehad over zijn eigen band Millionaire waarmee hij zelfs (even) internationaal hoge ogen gooide en het met Josh Homme, die de band had gezien, zelfs ook even mocht aanleggen in een vroegere incarnatie van The Eagles Of Death Metal.
Met Millionaire zit hij inmiddels al aan album nummer 4
(‘APPLZ ≠
APPLZ’), een erg leuke plaat die aan het begin van de eerste lockdown werd
uitgebracht en aldus het toeren ermee meteen in rook zag opgaan. Pas afgelopen
zomer verscheen de groep er eindelijk mee op een handvol festivals en dit najaar
konden dan ook de uitgestelde zaal shows plaatsvinden. Het concert kaderde ook
in de 40e verjaardag van concertorganisatie Democrazy die momenteel trouwens
veel schoon volk naar podia in de Artevelde stad loodst. Een ideale gelegenheid
om de verloren concerttijd van het voorbije anderhalf jaar wat op te halen voor
wie in Gent en omstreken woont of op kot zit. Bij Vanhamel en co. stond de
goestingmeter ook duidelijk in het rood want de groep startte furieus met het
duo ‘I’m not who you think you are’ en -
we liepen er hoofdschuddend bijna één op - ‘Whiplash’ waarin gast Mattias De
Craene (van Nordmann) met zijn saxofoon partij in de wall of sound die
in de Handelsbeurs werd opgetrokken amper te ontwaren viel. In een zaal die te
zien aan de controle bij de ingang wél covid safe kon genoemd worden maar
allerminst decibel safe was vlogen de hoekige riffs en weerbarstige ritmes die
Millionaire eigen maken ons om de oren. Luid maar gelukkig nog hun
aanstekelijkheid zelve waren alvast het naar Arctic Monkeys lonkende “Strange
Days” en het door Vanhamel van een splijtende gitaarsolo voorziene “Love has
eyes”. Met het heftig op onze trommelvliezen inbeukende ‘We don’t live here
anymore’ zat Millionaire dan weer Queens Of The Stone Age akelig dicht op de hielen,
al moest dat met dank aan het onstuimige ‘Wake up the children’ dat er op
volgde nu ook weer niet zo dicht zijn op die té luide Sportpaleis avond van QOTSA
zo’n 8 jaar geleden. Nee, geef ons dan maar liever het recentere ‘Los
Romanticos’ dat weggelopen leek uit de soundtrack van een Spaghetti Western of
het door een lome beat aangedreven maar onweerstaanbaar dansbare ‘Can’t stop
the noise’. Ondanks slechts 4 platen in 20 jaar te hebben uitgebracht is de rijkdom
aan concert-fähige songs erg groot bij Millionaire want prijsbeesten ‘I’m on a
high’ en ‘Champagne’ konden netjes worden opgespaard tot aan het einde van hun
set. In stilte verdwijnen was met ‘Little boy blue’ (nu met een De Craene die
wel te onderscheiden was van de rest) en het chaotische ‘Face doesn’t fit’ duidelijk
geen optie nadat Vanhamel in de bissen had aangekondigd dat dit het voorlopig laatste
(Belgische) concert van de groep voor een lange tijd zou zijn. Het zwengelde in ons gezelschap na afloop uiteraard
de speculaties aan over wat nu volgt voor Vanhamel. Geplaagd door wat lichte
oorsuizingen konden we echter niet opmaken waar aan onze tafel nu het meest op
werd ingezet: sluit hij zich nog eens aan bij dEUS of wordt het een nieuw
project dat hij weldra boven de doopvont houdt? Wij volgen het zeker met spanning
verder op.
No comments:
Post a Comment