De vraag was afgelopen week niet of er nieuwe maatregelen zouden komen, alleen of die maatregelen ook de evenementen sector zouden treffen? Ja dus. Gelukkig voor ons viel dit concert van The Sore Losers en (support) Dewolff nog net voor de verstrengingen en geraakten we gewapend met een mondmasker en onze covid safe in de hand vrijdag nog netjes voorbij de controle aan de ingang van het Wilde Westen in Kortrijk. Alleen jammer dat ons gezelschap, met corona op de hielen de dagen voor het concert, flink door elkaar was geschud en grotendeels dit festijn aan zich diende te laten voorbijgaan. Het scheelde overigens geen haar of ook Dewolff had omwille van een recente positieve test in de rangen verstek moeten laten gaan maar gelukkig was zanger Pablo van de Poel net op tijd van zijn quarantaine plicht ontheven voor de trip van Amsterdam naar Vlaanderen. Geruststellend was ook te horen dat op zijn loepzuivere stem en vlekkeloze gitaarpartijen het virus zijn greep al had gelost. Met broer Luka op drums en Robin Piso op Hammond speelde het voor onze contreien best bewaarde rockgeheim uit Nederland zich met hun heerlijke seventies fixatie meteen in de gunst van alle Kortrijkzanen die vroeg genoeg op deze prima dubbelaffiche waren afgekomen. Voor een groep die makkelijk 2 uren kan vullen voelt 45 minuten dan ook wellicht aan als een straf maar dat was er gelukkig niet aan te merken. Dewolff speelde met een wervelende intensiteit een 8-tal songs uit hun reeds omvangrijke oeuvre waaraan laatst nog het album ‘Wolfpack’ werd toegevoegd dat met ‘Yes you do’ nog maar eens een zoveelste live-favoriet bevat. Ook ‘Live like you’, ‘Sugar moon’ en ‘Double crossing man’ stonden bol van zoveel spelplezier dat we ons, verplaatsend in de schoenen van de hoofdact van de avond, toch lichtjes zorgen begonnen te maken voor hen. Zelfverklaarde vrienden dat wel maar een beetje muzikale competitie Nederland versus België hing toch wel in de Kortrijkse zaal.
‘Tightrope’ veegde onze twijfel – hoe durfden we! - meteen van tafel en klonk als een welgemikt schot naar de backstage dat The Sore Losers zich niet zomaar zouden opzij laten zetten door dat bijzonder getalenteerd Amsterdams trio. Het openingsnummer van ‘Ultra Electric’ vat overigens ook de visie achter die nieuwe plaat erg goed samen: snel én strak. En dat werkte klaarblijkelijk studiogewijs zo goed dat die lijn nu ook wordt doorgetrokken naar het live gebeuren. Zo zaten “oudjes”‘Don’t know nothing’, ‘Tripper’ en ‘Got it bad’ in Kortrijk nog strakker ingeriemd dan voorheen al het geval was. Het geloof in deze nieuwe aanpak werkte klaarblijkelijk ook bevorderend voor de kwaliteit van het nieuwe songmateriaal. Zo behoort ‘Birds of a feather’, dat live werd ingeleid alsof er een Allman Brothers Band classic zat aan te komen, absoluut tot het beste wat de heren Straeteman, Maes, Maenen en Di Turi al hebben afgeleverd. Daar waar het viertal op hun vorige plaat ‘Gracias senor’, waarvan alleen singel ‘Dark ride’ de schifting voor de huidige live set heeft overleefd, de voet even van het gaspedaal had gehaald voelt opvolger ‘Ultra Electric’ eerder aan als een stevig prikkelende stroomstoot. Met de energie die het openingstrio van deze avond opwekte (‘Tightrope’, ‘Yeah Yeah Yeah’ en ‘To the well’) waren buiten de zaal ongetwijfeld een handvol elektrische wagens op te laden om na het concert mee huiswaarts te keren. Ook het met een vlammende riff uit de boxen knallende ‘Amy’ zou moeiteloos de concurrentie hebben kunnen aangaan met internationale spelers die graag uitpakken met dit soort "high voltage " rock-'n-roll (denk aan Danko Jones). Met al dat nieuwe werk dat in Kortrijk zo goed in de smaak viel was het voor fans van het eerste uur in Kortrijk wel iets langer wachten op enkele oude publiekslievelingen maar met de eindmeet in zicht kwamen ook 'Silver seas’, ‘Beyond repair’ en ‘Juvenile heart attack’ uit hun inmiddels elf jaar oude debuut in volle galop voorbij. Maar erg verrassend was toch slotnummer ‘Shakey painters’ dat uit hun tweede album ‘Roslyn’ werd opgevist en een impressionant punt zette achter het beste zaalconcert (van 4) dat we ooit van de Limburgers zagen.
In de ruim tien jaar dat we de heren nu al volgen voelt het
met deze zure verliezers, zowel op plaat als live, toch elke keer weer een beetje als winnen. Dat we nu daags nadien toch
kampen met een wat zure nasmaak ligt dan ook niet aan hen, wel dat we wellicht door
die nieuwe corona-maatregelen opnieuw voor enige tijd ons kot zullen in moeten.
No comments:
Post a Comment