Onze 20 van '21

Naar jaarlijkse gewoonte compileren we ons muziekjaar ook in 20 songs. Na Sam Fender's ‘Seventeen going under' is volgorde niet van belang. Onderaan vindt u de Spotify playlist. Morgen kan het samenstellen van de “20 van ‘22” al een aanvang nemen, echter niet voor we aan ons lezerspubliek hier het beste voor het nieuwe jaar hebben gewenst. Wij gaan alvast de feestnacht tegemoet met:

Curtis Harding – Hopeful

Als Michael Kiwanuka veel vrienden kan maken, dan ook deze Curtis Harding. Van album nummer 3 gaf het de meest aanbevelenswaardige gemoedstoestand van ’21 mee: hopeful.

Wolf Alice – The Last Man On earth

Al jaren belijden we onze liefde voor dit bijzondere Britse viertal. (Ook hun) Derde album “Blue Weekend” is de voltreffer die eindelijk vele ogen opent, onze plaat van het jaar.

Field Music – No pressure

Mochten Talking Heads vandaag opnieuw van start gaan dan klonken ze als Field Music. Band in de marge maar duikt toch al enkele jaren op in lijstjes overal.

John Mayer – Last train home

Mayer’s Toto pastiche was medio ’21 de oorwurm waar niet aan te ontsnappen viel.

Inhaler – It Won’t Always Be Like This

Veel singels maakten al het mooie weer in ’20 maar het debuutalbum dat al dat moois bevestigde kreeg releasejaar ’21 mee.

Strand Of Oaks – Galacticana

Probeer maar eens te ontkomen aan de weemoed op deze half trage. Op de ingeslagen weg van het fantastische ‘Eraserland’ verder.

Bruno Mars & Anderson Paak (Silk Sonic) – Leave the door open

Een overdaad aan mierzoete soul, net onder de grens van de maximaal toegelaten dosis.

Sam Fender – Seventeen going under

Song van het jaar. We krijgen al rillingen over ons lijf als we de titel nog maar zien staan. Fender’s adolescentenleed raakt overduidelijk méér dan één van onze gevoelige snaren.

Robert Plant & Alison Krauss – Can’t let go

Herneming van een 14 jaar oude samenwerking. Voor zover we weten geen koppel maar er hangt wel een plaat lang elektriciteit in de lucht.

The War On Drugs – I don’t live here anymore

Adam Granduciel liet Philadelphia achter zich om elders te gaan wonen. Meer moet dat soms niet zijn om tot een grootse song te komen.

Porcupine Tree – Harridan

De voorspelling dat er een nieuwe coronagolf zou opduiken na het starten van de vaccinaties hadden we aan de start van dit jaar aannemelijker gevonden dan dat Steven Wilson zijn Porcupine Tree terug bij elkaar zou hebben geroepen. Maar ziedaar, t’is gebeurd!

Stereophonics – Do Ya Feel My Love?

Geen idee of het ten huize Kelly Jones goed gaat maar deze nijdige rocker van Stereophonics, per plaat een nieuwe classic, maakt ons toch een tikkeltje bezorgd.

Billie Eilish – my future

Eilisch, nog maar de kaap van 20 voorbij, krijgt uit vele hoeken de titel “Grand Dame van de pop” toegeworpen. Dit nummer bewijst voor ons alvast haar tijdloze klasse. Nu al.

The Calicos – Follow you down

Nooit gedacht dat er uit de Vlaamse klei ooit Americana zou komen zonder dat het zou opvallen.

Paul Weller – Glad Times

De onmogelijkheid om te toeren dreef Weller terug de studio in en het resultaat “Fat Pop” baarde weer een handvol klassiekers om zijn toch al indrukwekkende oeuvre nog indrukwekkender te maken.

Mogwai - Richie Sacramento

Uitgesproken albumgroep schittert met bijna-hitsingle. Dit duistere pareltje draagt onmiskenbaar een vroege jaren 90 stempel.

IDLES – Crawl!

Zet onze uitlaatkleppen wagenwijd open.

My Morning Jacket – Love Love Love

Als het in zo’n volume komt (maal 3) is er geen ontkomen aan. My Morning Jacket maakte een plaat die net buiten onze 5 beste van het jaar viel. Dit “Love Love Love” doet ons wat denken aan Petty’s “Don’t come around here no more”. Ander nummer, zelfde vibe.

Meskerem Mees – Joe

Dat we aan Dylan moeten denken als we deze jonge beloftevolle singer-songwriter uit eigen contreien aan het werk horen zegt genoeg.

The Sore Losers – Tightrope

Niets dan winners op de strak geknoopte nieuwe plaat van deze Losers.