Genesis Ziggo Dome/Amsterdam 21/03/22

Het hing al van 2020 in de lucht dat de heren Collins, Rutherford en Banks de krachten nog eens zouden bundelen voor een Genesis tour. De Corona pandemie schoof die plannen echter 2 maal vooruit en Collins’ aanhoudende gezondheidsproblemen zorgden alvast bij ons voor wenkbrauwen gefrons  over welk effect dit zou hebben op de podiumprestaties. Najaar ’21 was het dan eindelijk zover en werd ‘The Last Domino?’ tour (let op het vraagteken!) uitgerold over Engeland en Noord-Amerika. Collins nam daarbij net als tijdens zijn laatste soloconcerten in 2019 plaats in een stoel vooraan het podium. Lovende recensies rolden van de persen en ook wij gingen overstag om deze concertreeks niet aan ons te laten voorbijgaan ook al hadden we geen te beste herinneringen aan die laatste maal in het Koning Boudewijnstadion (’08), zoals elders op deze blog te lezen is. Liever laten we onze gedachten teruggaan naar het onvergetelijke concert dat de heren 30 jaar geleden gaven op de Werchter weide.

We noemen ons met trots grote Collins en Genesis fans. Kan ook moeilijk anders want de heren leverden in de jaren 80 een meer dan significante bijdrage aan de soundtrack van onze jeugdjaren. Het arsenaal aan classics waar Collins in dat decennium zijn hand onder zette is immers ronduit duizelingwekkend. Niemand deed beter in dat specifieke tijdvak. Met het vooruitzicht daar live nog eens in te duiken spoorden we afgelopen maandag naar Amsterdam.

Met een capaciteit van 17000 plaatsen leek de Ziggo Dome nagenoeg helemaal gevuld toen de groep de avond inzette met ‘Behind the lines’ en ‘Duke’s end’. Tony Banks achter de toetsen en Mike Rutherford op gitaar flankeerden, beiden netjes in maatpak, de in een wat sjofel trainingspak gehesen en toch wel fragiel ogende Phil Collins die centraal op het podium had plaatsgenomen op een stoel. De rest van het podium werd bevolkt door gitarist Daryl Struemer, een 2 man tellend achtergrondkoortje en, met 20 lentes, Collins’ jongste zoon Nicolas achter de drumkit. Drummen is voor Collins al lang geen optie meer en ook zijn stem leek in Amsterdam af en toe minder vast van toon dan vroeger, al leek dat in enkele songs vooraf hoorbaar ingecalculeerd (‘Mama’). Het door Collins met een verwijzing naar “little fuck Poetin” geïntroduceerde ‘Land of confusion’ zorgde voor een eerste hoogtepunt waarna ‘Home by the sea’ met een indrukwekkend instrumentaal tweede luik vooral het aandeel van Tony Banks en Mike Rutherford in het succesvolle geluid van de groep benadrukte. Genesis staat voor velen immers gelijk aan Phil Collins (en vice versa) maar dat gaat ten onrechte voorbij aan de bijdragen van zijn collega’s, iets wat in Amsterdam minstens ook gold voor het door Daryl Struemer magistraal op gitaar ingekleurde ‘Firth of Fifth’. Een akoestisch intermezzo met ‘Follow you, follow me’, ‘The Lamb lies down on broadway’ en ‘That’s all’ zorgde in de Ziggo Dome niet alleen voor collectieve samenzang maar bewees ook nog eens hoe sterk de songs van Genesis blijven wanneer ze worden ontdaan van alle instrumentale opsmuk. Om de groep echter te horen te krijgen als de volbloed stadionband die ze waren geworden in de eighties was het wachten op ‘Domino’, ‘Throwing it all away’, ‘Tonight tonight tonight’ en ‘Invisible touch’ waarin Collins met opzichtige grijns de tekst wat corrigeerde (“Though she'll fuck up your life, you'll want her just the same”). Een gelukkig liefdesleven was de man niet altijd gegund, het is inmiddels genoegzaam bekend. Collins, ook een geboren volksmenner, liet de volgepakte zaal een avond lang uit zijn hand eten. Een grapje hier, een grapje daar (“Op de drums mijn jongste zoon die zo meteen het bed in moet”), een sessie geesten oproepen in de aanloop naar ‘Home by the sea’ en het effect van domino stenen nadoen met medewerking van alle toeschouwers. Het maakte allemaal deel uit van deze bijzondere avond die met alweer een verbluffende productie ook niet onder de hoge visuele standaard ging die Genesis zich had aangemeten tijdens voorgaande tours.

Terugkerende naar ons hotel in hartje Amsterdam konden we na afloop dan ook maar niet de gedachte kwijtraken dat we net enkele van onze helden op uitstekende wijze uitgeleide hadden gedaan. Een gevoel dat wij de komende jaren, met opklimmende leeftijd, alleen maar wat vaker zullen voorhebben wellicht.