Wie naast ons aan de toog van zaal Trix zou zijn verschenen op 30 maart ’21 mocht met ons mee het glas heffen op het nieuwe jaar, zo sloot ons eindejaarsschrijven van 2020 af. Daarin hielden we immers nog wat hoop levendig voor een spoedige ommekeer in de pandemie en dat het concert van Fontaines D.C., dat met hun ‘A hero’s death’ in dat bewuste blogstukje overigens geprezen werd als “plaat van het jaar”, zoals gepland zou kunnen doorgaan. Niet dus, we kregen er zelfs nog een jaar wachten bovenop. Vrijdagavond was er echter geen houden meer aan en liepen we – de leuke slogan “Welkom thuis” prijkte boven de ingang – zaal Trix binnen. Gelukzaligheid kreeg meteen een gezicht, het onze!
U wil hier niet lezen wat mosterd met onze darmen doet maar
gelukkig bleef dat effect ons toch bespaard tijdens support-act Just Mustard.
Jammer genoeg is dat meteen ook het beste wat we te melden hebben over de live verrichtingen
van de groep want wat misschien wel een aangename kennismaking had kunnen
worden werd verpest door een overstuurd geluid. Ook niet helpend was dat
zangeres Katie Ball niet meteen blijk van veel dynamiek gaf en de songs
voornamelijk leken te zijn gecomponeerd rond één repetitief gitaareffectje. “Trop”
wordt al snel te veel in dat geval. (Nog) Niet goed genoeg was dan ook het logische
verdict na 30 minuten Just Mustard.
Tegenover wat Fontaines D.C. te bieden had was het
voorprogramma een wel erg pijnlijk zwaktebod, we zouden in de coulissen van
Trix dan ook niet graag in hun schoenen hebben gestaan vorige vrijdag. Het vijftal
opende immers met ‘A hero’s death’ alsof meteen een bisreeks werd ingezet. Na
twee jaar amper te hebben gespeeld moet er klaarblijkelijk niet meer worden warmgelopen
aan het begin van een concert en schoten de Ieren aldus op volle kracht uit de
startblokken in Antwerpen. Met de groepsleden op het podium netjes uit elkaar
en weinig onderlinge interactie wordt een wat koele afstandelijkheid gecreëerd (10
op de schaal der coronamaatregelen wel!) maar vergis u niet: deze band speelt
hechter samen dan een voormalig tweedeklasser op kop in onze eerste nationale
voetbalreeks. Dat het tekstueel niet overloopt van joligheid bij Fontaines D.C.
is nog een understatement. Van huiselijk geweld en stroef draaiende relaties
gaat een mens niet spontaan met de heupen wiegen maar de ritmiek van vele van
de songs laat een zaal geen andere optie dan te bewegen en dat zag je gaandeweg
ook gebeuren in TRIX. Tegen afsluiter ‘Boys in the better land’ (dwingender kan
een nummer niet klinken) was er vooraan het podium dan ook geen houden meer
aan. Dat we niet alleen zelf maar ook rondom ons bij velen stukjes tekst uit de
nummers zagen opgepikt worden onderstreept ook de inhoudelijke kracht van het
songmateriaal. Dat gold evengoed voor de laatst verschenen singels (‘I love you’,
‘Jackie down the line') uit het nieuwe album ‘Skinty Fia’ dat pas over een
kleine 2 weken in de winkel ligt. Uit die nieuwe haalde de groep in de bissen
ook nog het minder voor de hand liggende maar daarom niet minder indrukwekkende
‘Nabokov’, voor het overige werd de ruggengraat van het concert vooral gevormd
door nummers uit debuut ‘Dogrel’ aangevuld met een handvol uit hun tweede.
Zanger Grian Chatten wisselde slechts 2 dank-u’s uit met het
publiek. Waar zwijgzaamheid een smet kan zijn is het bij Fontaines D.C. de
juiste houding aangezien de muziek zo veel zeggingskracht heeft. De man bedient
zich dan ook vooral van aanmoedigende handgebaren in de richting van het
publiek, stampt meermaals ostentatief zijn microfoonstatief tegen de grond en loopt
tussendoor enigszins nerveus rondjes te draaien op het podium. Het lijkt er
geenszins om gedaan, sterker nog, het past bij het geheel als vuurwerk op een
Rammstein avond.
Fontaines D.C. had een groep kunnen zijn die eind jaren 70
stormenderhand de Europese podia inpalmde. Dat verraadt zich ook aan de vele oudere
jongeren die overduidelijk op hen afkomen. Maar ook anno 2022 zijn zij ontegensprekelijk
dé groep waar het nu om te doen is. Drie platen op rij maken die boven de middelmaat
uitsteken en live dermate indrukwekkend uit de hoek komen kan bezwaarlijk nog toeval
worden genoemd. Het is nog vroeg op het jaar maar qua liveprestatie ligt de lat
al bijzonder hoog nu.
No comments:
Post a Comment