Er zijn zo van die platen waar een mens hartstochtelijk van houdt. ‘Southside’ van de Schotse band Texas is er zo één van. Het album heeft niet het aura van een échte klassieker maar bracht de Schotten in 1989 met 2 miljoen verkochte exemplaren wel in één beweging – het was pas hun debuut – naar een breed publiek. Ondanks deze vliegende start bleken de daaropvolgende platen de aandacht voor de groep slechts ternauwernood gaande te houden. Met een groter aandeel pop dan rock en de looks van frontvouw Sharleen Spiteri prominenter in beeld werd Texas vanaf hun album ‘White on blonde’ (1997) pas echt de hitmachine die slimme platenbonzen er wellicht van bij de start in hadden gezien. We moeten het eens aan de Schuer vragen maar volgens ons is Texas de enige groep die ooit een Werchter festivaldag heeft mogen openen (1989) én afsluiten (2000). Dat heeft van Texas in Vlaanderen ongetwijfeld een household name gemaakt ook al was aan het toestromende publiek in Oostende af te lezen dat de gemiddelde leeftijd van hun publiek met het verstrijken van de jaren en ondanks een blijvende aanvoer van nieuw werk toch onverbiddelijk de hoogte is ingegaan. Het attractieve van deze concertreeks die eigenlijk een nieuwe plaat te promoten heeft, zat hem dan ook in de belofte dat de groep hun debuut nog eens in zijn geheel zou hernemen.
De aanpak van de groep hiervoor was even geniaal als
bediscussieerbaar. Compact bij elkaar gezeten, gezellig kampvuur-style
zeg maar, speelde de groep gewoon zijn eigen voorprogramma door getrouw aan de
volgorde op de plaat alle nummers van ‘Southside’ te brengen. Daarbij week
enkel een versneld ‘I don’t want a lover’ in akoestisch jasje af van de
originele versie die trouwens voor later in de bissen werd opgespaard. Deze
opstelling - Spiteri maakte ook van de gelegenheid gebruik om tussen de nummers
door anekdotes op te halen uit de beginjaren - zorgde ervoor dat de zaal netjes
in het gestoelte bleef zitten, iets wat ze vreemd genoeg zelf al vrij snel
begon te hekelen. Omringd door een in onze oren slechts matige band tilde ze
echter in haar eentje ‘The thrill is gone’, ‘Fight the feeling’ en – slotnummer
van de plaat en wat ons betreft de mooiste aan “t’ seitje” – ‘Future is
promises’ met haar fantastische stem naar een hoger niveau. Zich gespeeld (?)
druk makende over de gereserveerdheid van het publiek in dat eerste deel was
Spiteri opvallend verrast wanneer het ganse Kursaal van meet af aan recht veerde
toen ‘Summer son’ deel 2 inluidde. Iemand had haar verteld dat in Oostende,
zoals daags voordien bij Engelbert Humperdinck, immers iedereen trouw blijft
neerzitten gedurende een concert. Met Texas ging deze bedenkelijke reputatie
dus eindelijk voor de bijl. Op slechts enkelingen die nog eens wat pluche onder
zich wouden voelen bleef nagenoeg iedereen dan ook overeind voor het spervuur
aan hits dat volgde. Daarvan was het merendeel terug te brengen tot het jaar
2000 of ervoor. Onze doorgaans gastvrije aard voor nieuw materiaal werd bij het
nieuwe ‘Mr. Haze’ erg op de proef gesteld. Het van een doorzichtige ABBA melodielijn
voorziene nummer bevatte immers zo veel plastic dat we met de Noordzee zo dicht
in de buurt even een kleine milieuramp vreesden. Hoogtepunten waren er in het
tragere en hoofdzakelijk akoestisch opgevatte ‘In demand’ en de in
onweerstaanbare soul gedrenkte hits ‘When we are together’ en ‘Black eyed boy’.
Ook het alweder hemels gezongen ‘Halo’ kroonde Sharleen Spiteri, ten koste van haar
bandleden, tot de absolute ster van de avond. Met schijnbaar onuitputtelijke
energie en spitante opmerkingen tussen de nummers door won ze moeiteloos de
ganse zaal voor zich. Net daarom vonden we het des te vreemder dat we af en toe
in de mix een bandje van haar eigen tweede stem hoorden meelopen wat het concert
bij momenten onnodig deed afglijden naar een gefabriceerde televisieshow. Dat Spiteri’s idolatrie voor Elvis aan het einde van de avond nog leidde naar
een schabouwelijke versie van ‘Suspicious minds’ diende overigens ook nog door de vingers
te worden gezien.
Met 2 van elkaar erg verschillende concerten van dezelfde
band voor de prijs van 1 konden we ons na afloop bezwaarlijk tekort gedaan
voelen al klopte ons hart in Oostende een tikje sneller voor de oude Texas dan
voor de iets te opzichtig naar variété neigende groep die ze 30 jaar later zijn
geworden. Maar dat het een feest zal worden op Rock Zottegem komende zomer
staat nu al vast.
No comments:
Post a Comment