Crowded House Lotto Arena/Antwerpen 16/06/22

Het live gebeuren herleeft dezer dagen met overvloedige gulpen interessante namen zowel in onze zalen als op de vele festivals. Dat stemt ons gelukkig al gaat hiermee ook wel wat keuzestress gepaard die - gelukkig voor ons - ver onder onze FOMO grens blijft hangen. Op deze tropische (bijna-) zomerdag trof u ons dan ook niet in Dessel voor de metalen veteranen van Iron Maiden, noch in Vorst voor de immer sympathieke Guy Garvey en zijn Elbow maar wel in Antwerpen voor Crowded House dat met 2 zonen van frontman en zanger Neil Finn erbij in de rangen nu toch wel écht op een familiebedrijf begint te lijken. Dat daar allerminst een kwaliteitsverlies moet onder begrepen worden hebben we 2 uur lang aan de lijve mogen ondervinden.

Mitchel Froom, de huisproducer van de Nieuw-Zeelanders, tekende recent ook voor een op stapel staande soloplaat van Ruben “Triggerfinger” Block. Het album dat de titel ‘Looking to glide’ zal dragen kreeg in Antwerpen, onder het toeziend oog van Froom zelve (die later op de avond als toetsenman bij Crowded House het podium zou opwandelen), zijn vuurdoop voor een levend publiek. Block besefte dat zelf ook en zei, een beetje verontschuldigend, al snel dat we bijgevolg niets zouden herkennen. Niettemin haalde de Lierenaar wederom enkele malen gevaarlijk grommend uit en had (ook niet helpend om ons punt dat we hier gaan maken uit ons hoofd te krijgen) drummer Mario Goosens 45 minuten een strak ritme in de polsen, wat ons muzikaal opgeteld met deze livepremière toch weer dichtbij Triggerfinger bracht. Geen idee in hoeverre Froom dit in gedachten had. Block zei dat hij (en band) er vanavond bij waren om dezelfde reden als het publiek; namelijk om Crowded House aan het werk kunnen zien. Alvast één welgemikt compliment om de onderlinge sfeer backstage goed te houden.

Waarvoor we bij Ruben Block wat op onze honger zaten vloeide de volgende 120 minuten rijkelijk uit de boxen: melodieën. Uit de pen van Neil Finn kwamen in de jaren 80 en 90 immers sneller popklassiekers dan er tegenwoordig debatfiches uit de printer rollen ten kantore van Vlaams Nationalisten. Bovendien hebben een handvol daarvan een erg hoge meezingfactor. Dat het vooral daarop was dat de Lotto Arena zat te wachten merkte je al bij nummer vier van de avond (‘Fall at your feet’) dat gretig vocaal werd mee ingekleurd door die paar duizenden aanwezig. Neil Finn, die op zijn 64^e nog geen grammetje van zijn stembereik heeft verloren, leek oprecht ontroerd al weten we natuurlijk dat hem dat avond na avond te beurt valt. Met een galmend geluid deed de Lotto Arena zijn bedenkelijke akoestische reputatie trouwens weer alle eer aan, wat vooral in de aanvangsfase van het concert ons enthousiasme wat temperde. Nergens verloren we echter onze goede luim en dat was geheel op het conto te schrijven van Finn en co. die voor het leeuwendeel van de avond teruggrepen naar werk van voor dat de groep, nu ruim een kwart eeuw geleden, uiteenviel. Uit de latere discografie – toch ook al 3 albums sinds de groep terug actief werd in 2006 – beperkten de heren zich vooral tot het vorig jaar verschenen ‘Dreamers are waiting’ waarvan we vooral ‘To the island’ en ‘Playing with fire’ hier vermeldenswaardig vinden. Met ‘Goodnight everyone’ en het van ‘Time to earth’ geplukte ‘Silent house’, verre van slechte songs want die bestaan niet in het Finn universum, ging de groep middenin even door een dalletje waarna de nummers die in het collectieve geheugen zitten alsmaar talrijker werden en het concert naar het punt werd gebracht waar de mooi gevulde Lotto Arena voor naar Antwerpen was afgezakt. Geen paar stembanden, de onze meetellend, die zich niet hebben laten horen op ‘Four seasons in one day’, ‘Sister madly’ en ‘Weather with you’. Een denkbeeldig kampvuur knetterde in ons hoofd alsof onze scoutsjaren weer helemaal terug waren.

Een avond lang in de ban van de vraag of de groep ‘Message to my girl’ (van Neil Finn’s eerste band Split Enz) zou brengen (en hoe) was het wachten tot de bisnummers om bevestigend te worden verlost. Het nummer, ditmaal door Finn solo en op akoestische gitaar ingezet, tekende na eerdere concerten die we van Crowded House hadden gezien ook in Antwerpen weer voor een absoluut hoogtepunt dat de groep een daverend en lang applaus opleverde. Met ‘Better be home soon’ dat als een zacht dekentje over de Lotto Arena werd gedrapeerd stuurde Crowded House ons met een gelukzalige stemming de zwoele zomernacht in waar we eenmaal buiten ook de aanwezige groepsleden van de Gentse CH-covergroep Woodface (19/7 op de Gentse Feesten trouwens) goedkeurend zagen knikken. De naam Finn blijft dus tot nader order een zekerheid voor het afleveren van niet minder dan fantastische concerten. Sire, er zijn nog zekerheden.