Met de belofte, na een wel erg geslaagde doortocht in Kortrijk 2 jaar geleden, niet opnieuw jaren te zullen wachten om de groep nog eens aan het werk te gaan zien zaten we afgelopen week in de Brusselse AB voor Danko Jones. De groepsleden getuigden bij monde van hun immer grappige frontman erg in hun nopjes te zijn nu ze eindelijk nog eens de hoofdstedelijke zaal mochten aandoen, ook al was die deze keer slechts voor de helft gevuld. Vleiend heet dat dan de “AB Box-formule”. Danko en zijn maats merkten dit wel op maar maalden duidelijk niet om de publieksterugloop in Brussel. Sterker nog, zij die toch waren opgedaagd mochten zich zelf volgens Danko als “échten” eens goed op de borst kloppen. Opvallend wel: 2 jaar terug vulde de groep nog 3 kleinere clubs, maar als dat wordt omgezet in één grote zaal lukt het de Canadezen in tegenstelling tot vroegere jaren op vandaag niet meer. Maar goed, de AB liet het niet aan zijn hart komen en de band evenmin.
Tijdens een Danko Jones concert weet een mens zich nochtans verzekerd
van enkele vertrouwde, altijd terugkerende, ingrediënten. Een stevige greep uit
de snedige songcatalogus op het grensgebied tussen punk en hard rock wordt als
een precisiebombardement de zaal in geslingerd en adempauzes zijn er enkel als Danko,
ook niet vies van wat bekkengetrek, tot lering en vermaak het woord neemt en
gegarandeerd de lachers op zijn hand krijgt. Wie zich in de AB aan iets nieuws
had verwacht was er dus aan voor de moeite want ook hun laatste plaat die
veelzeggend ‘Power Trio’ was gedoopt herbergt alleen maar rücksichtsloze rockers
waarvan ‘Saturday’ het concert fel mocht openen. Stuk voor stuk in een strakke
pasvorm gegoten, met een dominante gitaarriff op kop en tekstueel niet bezwaard
met grote academische stellingen zorgden ‘I gotta rock’, ‘First date’, ‘Gonna
be a fight tonight’, ‘Flaunt it’, ‘Lipstick city’ en ‘Had enough’ dan ook voor
instant vertier in de AB. De pogo werd enkele keren enthousiast ingezet en geen
refrein dat niet uit volle borst werd mee gescandeerd. Tegen alle wetmatigheden
van een stakingsdag als deze 31e mei in denderde de Danko Express in
een rotvaart van negen naar tien uur om 15 keer klokvast halt te houden bij plaatwerk dat overwegend werd uitgebracht in het laatste decennium van hun bestaan. In
onze wildste rock-’n-roll dromen vooraf hadden we dat met wat ouder gegrasduin liever
anders, maar ook wat langer gezien. Een klein minpuntje dat gelukkig werd
verzacht met het onweerstaanbare ‘Lovercall’ uit ‘Born a lion’ en, in de bissen
na singel ‘I want out’ van hun laatste ook ‘Mango kid’ en ‘Rock shit hard’ uit debuut
‘I’m alive and on fire’. Voor hun Instagram pagina mocht – alle handen de lucht
in – iedereen nog op de foto aan het einde van de avond en voor we het goed en
wel beseften stonden we in de zomerse Brusselse avondlucht terug op de stoep
van de Anspachlaan.
Het motto van Danko Jones kan op vandaag trouwens nog steeds
niet gevatter worden omschreven als de titel van dat debuut uit 2001. Ook op
Rock Herk deze zomer zal het aan enthousiasme waarmee ze hun even eenvoudige
als efficiënte recept nu al ruim 20 jaar de wereld rond dragen beslist niet
ontbreken.
Het had ons vorige dinsdag ongetwijfeld ook geboeid om even
verderop met gelijkgezinde meerwaardezoekers het Patti Smith concert te gaan zien
in het Koninklijk Circus maar om ongegeneerd te rocken en te rollen leek de AB voor
ons meer the pace to be. In deze onzekere tijding waarin de wereld zich
bevindt was het met aan zekerheid grenzende vooruitzicht een dosis Danko Jones voorgeschoteld
te krijgen dan ook net ietsje verleidelijker. I want it now / I wanna know / I got to rock /
I need to roll / If you can hang with the speed I go / I'm gonna roll tonight. En
of dat het deugd heeft gedaan.
No comments:
Post a Comment