Na met z’n allen zowat 3 jaar op onze honger te hebben
gezeten is het zomerse festivalleven eindelijk terug uit de startblokken
geschoten. Best Kept Secret was een voltreffer met Cave op kop (hebben we van
horen zeggen), van roestig naar edelmetaal en terug gaat het een weekend lang in
Dessel en een gerestyled Pinkpop luidt op dit moment succesvol het post-Jan-Smeets tijdperk in. Keuze ten over zou je denken maar daar moest volgens de
organisatoren van het kakelverse Live /s Live (te midden uitgesproken als “is”)
op de Belgische kalender nog eentje bij. Met geruchten over trage voorverkoopcijfers
voor sommige festivals moet de schrik er in de aanloop naar de nieuwe
driedaagse met Zeebrugge als locatie dan ook goed hebben ingezeten. Eenmaal dag
1 met een aardig gevuld strand op vrijdag goed op kruissnelheid was werd er ten kantore
van de organisatie wellicht een stevige zucht van opluchting geslaakt. Die kwam
van pas want met torenhoge temperaturen was ook puffend zomerweer op de
afspraak.
Op wat detailkritiek na (slechte bewegwijzering naar het festival,
wachtrijen aan de drankstandjes en een parking zonder goed werkend plan) bracht
de organisatie het er lang niet slecht van af voor een eerste keer. Het terrein
was mooi ingedeeld en de line-up, met per festivaldag één welbepaalde insteek,
onderscheidde zich toch maar mooi op dit jaars kalender. Met The National als
headliner, Wilco, dEUS en Trixie Whitley die eraan voorafgingen werd voor ons het
quota van een mogelijks rijke muzikale vangst op vrijdag dan ook zeker gehaald.
De half Gentse, half New Yorkse Trixie Whitley (❷) speelde in Zeebrugge haar derde, vierde of was het nu vijfde concert (Trixie wist het zelf niet goed meer) na de pandemie. Onder een loden zon klonken ‘Soft spoken words’, ‘Closer’ en ‘Breath you in my dreams’ met de hoge uithalen van de frèle Whitley behoorlijk beladen. Ze had niet alleen de setting wat tegen maar ook de spaarzame sound waar ze zich van bedient (zonder uitgebreide band) bleek niet te matchen met het Noorzeezand onder onze voeten. Nieuw werk (dat ook al in de set zat) en een hopelijk spoedig live-vervolg in één van onze clubs doen ons echter nu al uitkijken naar een volgende afspraak.
dEUS (❸) had dit strand echter eerder al aangedaan zoals Barman in herinnering bracht (Beach Rock, 1999) en kweet zich duidelijk met meer bijval van hun opdracht dan hun voorgangster. Met slechts kleine wissels ten aanzien van de set een week ervoor (op Best Kept Secret) – ‘Fell off the floor man’ ingewisseld voor ‘The Architect - gingen ze in één uur tijd langsheen alleen maar hoogtepunten uit hun 7 platen. Daar mag weldra een achtste worden aan toegevoegd want Barman kondigde nieuw werk aan voor dit najaar en ook de huidige live-set zoals de groep deze nog enkele malen zal ten gehore brengen deze zomer , wéér met Pawlowski in de gelederen, gaat op de schop. Misschien jammer in dat geval want zowel ‘Bad timing’ en ‘Sun Ra’, allebei uit de eerste Mauro (dEUS-) plaat ‘Pocket revolution’ waren hoogtepunten in Zeebrugge. Als dat een voorbode is van de sfeer waarin het nieuwe werk ontstaat beloofd het een glorieuze terugkeer te worden van de Antwerpenaren.
Dat Wilco (❹) net als dEUS in hetzelfde decennium bijzonder succesvol was maakte van beide bands in Zeebrugge op papier een nineties
onderonsje. De Amerikanen kozen er echter voor om, in plaats van ruimschoots
uit te pakken met bekend werk uit dat tijdvak, voluit te gaan voor een
voorstelling van hun nieuwe plaat “Cruel country”. Bij de meesten is het dan tijd-dodend
afwachten – petje op, goed ingesmeerd, pintje in de hand - tot de
publieksfavorieten de revue passeren maar niet bij dit Wilco dat zelfs met (ook
voor ons) nagelnieuw werk evengoed hoge ogen gooide. ‘A lifetime to find’, ‘Cruel
world’, ‘Story to tell’ en ‘Falling apart (right now’) bliezen gezelligheid in
dit strandfeest als geurkaarsen op een waarzeggersmeeting. Dat de heren daarnaast
ook halt gingen houden bij tal van hoogtepunten uit hun oeuvre stond vast
alleen was het verrassingsgewijs afwachten waar precies. We hoopten én kregen ‘Impossible
Germany’ dat ons met een minutenlange prachtsolo van gitarist Nels Cline en de
herinnering aan de betreurde Peter Ramone (die ons jaren terug toe leidde naar
dit Wilco) tot tranen toe bewoog. Ook ‘Via Chicago’, ‘Jesus Etc.’ en ‘California
Stars’ werden in Zeebrugge goed onthaald door een dankbaar en opvallend
luisterbereid publiek. Gesteld dat de heren nu nog aan het spelen zouden
geweest zijn waren ook wij nog niet van het strand daar afgekomen. Afgaand op het
applaus dat Wilco te beurt viel zouden we daar niet alleen hebben gestaan.
The National (❹) behoeft hier nauwelijks introductie. De groep laat een spoor van uitstekende concerten in ons land achter zich en voegde daar in Zeebrugge een indrukwekkende best-off aan toe. Toegegeven, we waren aanvankelijk wat ontgoocheld dat de groep “maar” op Live /s Live mocht aantreden al kon na afloop wél worden gezegd dat ze uitgerekend in Zeebrugge aantoonden de headliner-status helemaal waardig te zijn. Trouwens: wie kan openen met ‘Bloodbuzz Ohio’ is een grote groep, einde discussie. Matt Beringer heeft, in tegenstelling tot voorheen op de fles Bordeaux - tegenwoordig helemaal de focus op de songs. Dit nuchtere aura gaat de man goed af al daalt hij nu nog slechts één keer de trappen van het podium af om iets aan een klein meisje te gaan geven die – nemen we aan – op de schouders van een ouder gezeten was, en niet langer om met de microfoon én draad meters te gaan afleggen tussen het publiek. De “verwarde man” die hij destijds, naarmate een concert vorderde, werd lijkt dus verleden tijd. Het komt zeker de vaart van een National concert ten goede want maar liefst 21 nummers kreeg Zeebrugge voor de kiezen en daar zat niet één misser tussen. Hoogtepunten daarentegen ten over: ‘I need my girl’, ‘The system only dreams’, ‘Conversation 16’, ‘Light years’, ‘England’ en ‘Mr. November’. Tussen al dat moois zaten overigens ook nog eens 2 nieuwe nummers die in Zeebrugge niet minder warm dan de classics werden ontvangen. Er is dus toekomst voor The National en zeker ook voor dit Live /s Live festival dat tevreden mag achteromkijken naar (dag 1 van) zijn eerste editie. Wij doen dat immers ook.
Onze quotering leest u als volgt:
No comments:
Post a Comment