‘Africa’ van Toto – een mens denkt haast even snel aan de hit
als aan het continent – is een song voor de eeuwigheid. Ook al dateert het nummer
van 1982, het blijft zich een weg zoeken naar nieuwe generaties en wordt zelfs,
tot grote ergernis van sommigen, weer massaal tijdloze lijsten ingestemd. Van alle
muzikanten die het destijds mee opnamen telt de huidige formatie van de groep
nog één origineel lid, met name gitarist/zanger Steve Lukather. Met 15
incarnaties op hun teller – dat rekende Lukather tussen 2 nummers door voor ons
snel even uit – is de groep al lang het punt voorbij dat zoiets voor hun
publiek nog écht van tel is getuige enkele duizenden die op onze Nationale
Feestdag toch weer vlotjes de weg vonden naar de Middelkerkse Pop-up Arena. Bij
de groepssamenstelling is in hun bestaan echter wel 1 constante te detecteren:
het zijn of (all time) vrienden van de band of gerenommeerde
studiomuzikanten, vaak beiden. In deze bezetting zijn zeker Warren Ham (zang,
percussie, saxofoon), toetsenman Dominique Talpin en drummer Robert “Sput”
Searight het vermelden waard. Ook prominent aanwezig naast Lukather is zanger
Joseph Williams die sinds enkele jaren terug vaster in het zadel zit nadat hij omwille
van lamentabele zangprestaties en middelenmisbruik bij één van zijn vorige
episodes (1986-88) nog gedwongen de laan werd uitgestuurd. Ouder en wijzer
legde Williams in Middelkerke een vlekkeloos parcours af trouwens. Dat laatste gold
overigens voor iedereen die op het podium stond want dit “herboren” Toto, zoals
Lukather het ook zelf bestempelde, klinkt frisser dan de voorgaande gedaantes
waarmee we hen laatst nog waren gaan zien (2006, 2016) en knoopt daarmee aan
bij roemrijkere periodes (1992) waar we met plezier nog aan terugdenken. In de
achterkamers van de groep woedde de voorbije jaren immers juridisch getouwtrek waarbij
vooral de nazaten van de overleden Toto broers Jeff en Mike Porcaro zeggenschap
opeisten over welke koers het vlaggenschip nu nog wel of niet moest varen.
Weinig bevorderlijk allemaal voor “de sfeer op het werk”, zo veel was
duidelijk. Ontdaan van dat juk lijkt vooral ook Steve Lukather gelukkiger dan
ooit. Het plezier dat de man te midden van zijn nieuwe spitsbroeders tentoon
spreidde in Middelkerke was ontroerend, ook zijn (fabuleus) gitaarspel etaleerde
weer meer gevoel dan de grenzeloze technische bagage die van de man jarenlang één
van de meest gevraagde sessiemuzikanten ter wereld maakte.
Van een groep als Toto kan je zelfs maar een beetje fan
zijn. Het volstaat immers een handvol hits te kennen waar de groep steevast mee
zal uitpakken om tevreden door een concert van hen te worden geloodst. ‘Rosanna’,
een vroeg ‘Hold the line’ en ‘Africa’ zouden ook in die optiek zelfs in een
duffe ambtenaars-uitvoering aan de verwachtingen hebben voldaan maar tot onze
vreugde klonken ze in Middelkerke alsof ze nog stormenderhand de hitlijsten aan
het innemen waren. En ook wanneer diepere lagen van hun songcatalogus werden
verkend (‘White sister’, ‘Waiting for your love’ en ‘Kingdom of desire’) eigenden
de nieuwe leden van de Toto familie zoals Lukather ze noemde de songs zich toe alsof
ze al jaren aan hen toebehoorden en waar elk kritisch stel oren, de onze dus, alleen
maar tevreden mee kon zijn. Uiteraard werden oude leden geëerd en bekrachtigde
Lukather ook in Middelkerke nog eens dat zonder hen er van Toto überhaupt geen
sprake zou zijn geweest maar blijdschap met het succes van deze reïncarnatie nam
zichtbaar de bovenhand. Pleinen en zalen lopen er in Europa op dit moment
immers vlot voor vol en toerend met Journey kunnen ze de interesse zelfs in Amerika
weer wat aanwakkeren, sinds hun hoogdagen begin jaren ’80 een gemis dat als een
schaduw over de groep is blijven hangen. Voor wie met een gebroken hart in Middelkerke verzeild was geraakt zal een groots ‘I won’t hold you back’ en het iets brozere 'I’ll be over
you’ even slikken geweest zijn. Los van het feit dat het Lukather songs zijn die hij dit keer opvallend mooi inkleurde op gitaar, zou elk Toto concert zonder deze twee een gigantisch gat vertonen. Dat Williams die knap zijn
voorganger Bobby Kimball eerde in diens ‘You are the flower’ ook een deel van de
rijke geschiedenis mee heeft belichaamd kwam dan weer tot uiting in bevlogen versies van
‘Till the end’, ‘Pamela’, een fors ‘Home of the brave’ en enige bis ‘Stop
loving you’. Daarmee was het vat aan grote hits helemaal tot op de bodem
geledigd. De wat saaie solo-spots van de toetsenman en drummer, evenals de wat
overbodige Beatles cover ‘With a little help from my friends’ die onmogelijk de
versie van Joe Cocker kan verbeteren, zelfs niet evenaren, namen we er in
Middelkerke voor lief bij.
Nu streaming, nog meer dan in het vinyl en CD tijdperk, de eeuwigheidswaarde van muziek nog heeft versterkt pikken ook alle rechtmatige eigenaars van Toto hun graantje mee. Ze mogen dan ook Steve Lukather bijzonder dankbaar zijn dat hij mét nieuwe enthousiastelingen de muzikale erfenis ook langs podia over de ganse wereld op meer dan verdienstelijke wijze mee onder de aandacht wil blijven houden. Eventuele tribute bands die in het gat willen springen dat zonder deze zoveelste incarnatie zou ontstaan bergen dan ook best hun ambities nog wat op.
No comments:
Post a Comment