Zeverrock (dag 2) Zevergem (De Pinte) 6/08/22

Mocht U er – wellicht uit een niet Gentse regio – aan hebben getwijfeld, Zeverrock is wel degelijk een zomerfestival en geen treffen om uw speekselklieren 2 dagen lang de vrije loop te laten. Jaarlijks in het eerste weekend van augustus (vrijdag en zaterdag) kan U zich in Zevergem immers muzikaal laven aan een affiche die uitsluitend bestaat uit Belgische en (in het verleden ook) Nederlandse namen. Om tussen de concerten door de stilte geen vrij spel te geven wordt op een zijpodium ook nog een blik DJ’s open getrokken. In tegenstelling tot wat de naam van het festival zou doen vermoeden is ook gezever over de organisatie niet aan de orde want speuren naar minpunten bleek al gauw vergeefse moeite. Zeiden we al dat het aangenaam vertoeven is op Zeverrock? Neen? Wel, dan doen we dat nu.

17:15 lijkt op dag 2 van een festival als Zeverrock nog ontiegelijk vroeg te zijn want het Gentse Eno (❷ ½) moest het stellen met slechts enkele tientallen nieuwsgierigen. Erg bemoedigend moet die aanblik niet geweest zijn voor de Rock Rally finalisten maar er zat niets anders op dan wat aarzelend er aan te beginnen en gelukkig voor ons naarmate hun setje vorderde alsmaar beter te worden. ‘Good together’ deed ons mijmeren over een onstuimige jaren 90 zomer en zanger Eno – ja, daar hebt u de groepsnaam, we vergeten dus het iconische Roxy Music lid en sterproducer – Meulenbergs heeft een stem die past in een rijtje met Beck, Julian Casablancas, Mac De Marco en dichter bij huis Stephen Dewaele. Muzikaal lijkt het allemaal nog een beetje te veel “mijn helden eren” (allen hiervoor opgesomd) maar dit/deze (?) Eno zal vast en zeker nog met iets moois op de proppen komen.

Met een interview, uitgerekend deze week, in ons geliefkoosde weekblad was nog voor we voet aan de grond hadden gezet in Zevergem de interesse voor Kids with Buns (❸) reeds gewekt. Met al ruimere ervaring dan hun voorgangers slaagden zangeres Marie Van Uytvanck en gitariste Amber Piddington (bijgestaan door een bassist/toetsenman en drummer) er op Zeverrock dan ook snel in om de talloze referenties aan anderen die hen achtervolgen naar het achterplan te doen verdwijnen en een eigen geluid te presenteren. Ook de veel energiekere Piddington contrasteerde op het podium in het knappe ‘The Snakes’ (van het prima EP’tje ‘waiting room’) mooi met de sacrale uitstraling van Van Uytvanck. Als deze Kids with Buns aan dit tempo verder evolueren zullen ze hun groepsnaam snel ontgroeid zijn.

We hebben het niet voor lome Antwerpse raps, genre Tourist LeMC. Dit gezegd zijnde hebben we ons geweldig vermaakt op Yong Yello (❸) en dat is geheel toe te schrijven aan het blazerstrio dat Yello Staelens live naar op plaat onbestaande hoogtes brengt. Het op Zeverrock door de man zelf aangeprezen concert in de Vooruit dit najaar gaan we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet halen (Oh lieve chou / Ge weet niet altijd waar ik ga en wat ik doe) maar zijn album ‘Marcel en het magnetisme van de goot’ willen we nog wel eens een luisterbeurt geven.

Atypisch voor Joost Zweegers zaten er amper 3 jaar tussen de laatste twee Novastar (❹) platen. ‘Holler & shout’ werd zelfs al gelost toen de coronamaatregelen elkaar nog snel opvolgden en het bijgevolg erg werd bemoeilijkt om er mee te gaan toeren. Nu dit eindelijk weer kan geeft Zweegers toch ruim voorrang aan het vele moois dat aan die nieuwe plaat is voorafgegaan. Niet zo erg vonden we aangezien de songs erop nu eenmaal moeilijk uit de schaduw – en we hebben dat hard nodig dezer dagen - geraken van wat Zweegers ons in het verleden al heeft geschonken en op Zeverrock weer voor een prachtconcert zorgde (‘Because’, ‘Closer to you’, ‘Caramia’). Zweegers wisselt per plaat van begeleiders en de nieuwe lichting liet zich ook dit keer niet onbetuigd. De gitarist van dienst, Robby Govaerts, schreef met een indrukwekkende solo hét absolute hoogtepunt van de set mee op zijn naam: ‘Mars needs woman’. Onze volgende afspraak met Novastar staat nu al met stip in de agenda: Crammerock. U mag ons als een muziekgeleide hond blindelings volgen.

Met reünies is het “er op of er onder” stelden we op onze Twitter tijdlijn zondag, daags na alweer een triomf van Noordkaap (❹) in Zevergem alwaar we voor een tweede keer dit jaar mochten concluderen dat het in het geval van de Limburgers er “boenk op” is. 4 songs werden opgeofferd in vergelijking met de zaalconcerten maar daarmee voelden we ons met deze festivalset zeker niet bekocht. De hits – Zeverrock zong ze allemaal mee dus U kent ze ook - werden ook ditmaal knap geflankeerd door ‘Soms schrik’ (aangejaagd door een magistrale Lars Van Bambost op gitaar), ‘Verloren dag’, ‘Bedland’ en een ijzingwekkend – te begrijpen als in een donkere ziekenhuisgang – “De belofte jong te sterven”. Opvallend: het ‘Gigant’ album haalt in de Noordkaap gelederen, met 7 stuks, duidelijk de meeste stemmen als het op de setlist-selectie aankomt. Wij waren er alvast erg blij mee. Geen idee of deze reünieconcerten een vervolg krijgen, al is het met méér reünieconcerten, of niet. Deze gedachte hield ons bezig terwijl aan het slot Meuris Zeverrock er nog eens aan herinnerde Hoe schoon de zomer wel kan zijn/ Zonder zorgen en zonder regen/ Hoe schoon de zomer hier kan zijn. Het mag er voor ons altijd één mét Noordkaap én Zeverrock zijn.