Hear Hear Kiewit (Hasselt) 14/08/22

We wisten niet goed wat we nu moesten denken van Hear Hear, het spin-off festival van Pukkelpop, één weekend voor de “full monty”. Was het inzetten op een post-corona (verwachte) hoge vraag naar festivals of een oprechte poging om een nieuw festival in het leven te roepen? Nu de feiten zich hebben afgespeeld horen we vooral het laatste. Pukkelpop zette immers de voorbije jaren alsmaar minder in op (luide) gitaren om meer baan te ruimen voor hip hop, dance en deejays. Die schifting leverde een eerste niet onaardige affiche op van wat Hear Hear dus is geworden. Zo’n 14000 festivalgangers – het zicht op het terrein loog er niet om: hoofdzakelijk “oudere” jongeren – zakten af naar de verkleinde Pukkelpop weide waar in 3 tenten over één festivaldag 19 namen werden geserveerd.

Onze benen waren nog maar net gestretcht na een 2 uur durende autorit of we stonden al op post voor SONS (❹, 12:15). Er knalt tegenwoordig al eens wat meer in ‘t Stad maar de explosiviteit van deze Antwerpenaren heeft niets gemeen met de granaten die er de stad teisteren. Van zij die op Hear Hear onze Belgische driekleur verdedigden kwamen SONS in Hasselt voor ons als beste uit de bus. Ook van buitenlandse herriemakers  hoefden ze op Hear Hear overigens weinig concurrentie te vrezen zoals een uurtje later in een andere tent proefondervindelijk kon worden vastgesteld (bij Girls Against Boys). Deze zonen klinken immers strakker dan de tanga van Tanja Dexters in haar beste dagen en beschikken over de strafste riffs die er aan deze zijde van de Atlantische oceaan te vinden zijn. Na 60 minuten netjes verdeeld over hun 2 ijzersterke platen waren onze gehoorgangen alvast geheel gereinigd om ook de rest van het programma op zijn waarde te gaan schatten. Dat bracht ons meteen naar de grootste tent van Hear Hear (gedoopt als de Wah Wah tent, alles met 2 woorden dus) waar Anna Calvi (❹, 13:15) geheel onverwachts een indrukwekkende beurt maakte. Niet dat we niet weten tot waar de “Maria Callas van de rock” in staat is maar in festivalomstandigheden is het altijd wat afwachten hoe een artieste als Calvi voor de dag komt. Fans van haar Peaky Blinders songs waren er aan voor de moeite, Calvi haalde het beste uit haar debuut en “Hunter”, haar tot nog toe laatste plaat uit 2018. Enkele West-Vlamingen, s' nachts langs de Kempische Steenweg terug op weg naar de wagen, rekenden “da madammeke” tot de hoogtepunten van de dag. We voelden geen enkele aandrang om hen tegen te spreken. Whispering Sons (❷, 14:55) vindt u deze zomer zowat overal. Aannemend dat hun koude new wave voor verfrissing ging zorgen op Hear Hear kwamen we toch enigszins bedrogen uit. Terwijl het zweet over ons gezicht parelde wisten slechts een 5-tal nummers te boeien, bij de anderen hadden we het gevoel ze te moeten doorstaan. Tevens bedachten we dat het genre waarin de groep opereert niet makkelijk is om buiten de lijntjes te gaan kleuren, iets waar we – hoe meer nummers we van de groep beluisteren – immers alsmaar hogere nood aan voelen. Gelukkig was het voor ons bij Wolf Alice (❹, 17:00) wél variatie troef. De groep dook vorige jaar met hun laatste plaat ‘Blue weekend’, die stijlmatig een veel bredere horizon verkent, terecht op in alle eindejaarslijstjes. Doordat ze voor een geslaagde vertaalslag daarvan zorgden op Hear Hear mag Wolf Alice zeker ook tot één van de hoogtepunten worden gerekend. Frontvrouw Ellie Rosling en haar mannelijke collega’s beschikken dankzij intensief toeren bovendien over een verbluffende podiumvastheid. Van opener ‘Smile’ tot slotsong ‘Don’t delete the kisses’ telden we van de Britten dan ook niet één misser. In looppas wisselden we vervolgens van tent om verderop niets van Strand Of Oaks (❹, 18:00) te moeten missen. Weinig rockers hebben de voorbije jaren zo ons hart veroverd als deze immer sympathieke Timothy Showalter die ook nu weer uitgebreid zijn liefde voor ons Belgenland stond te belijden terwijl hij grasduinde in de laatste 4 platen die hij als Strand Of Oaks heeft gelost en die hem maar niet de wereldwijde erkenning opleveren die hij verdient. Behalve hier dus want ‘Ruby’, ‘Weird ways’ en ‘Galacticana’ kregen in Hasselt een ontvangst die alleen is weggelegd voor nummers uit de Tijdloze. Oh ja, stemt u ze er dan dit jaar ook eens in? Met Liam Gallagher (❸, 19:05) op de affiche had Chockri zich verzekerd van een hondstrouwe Oasis aanhang die, zo voel je soms te midden van het publiek, zich graag een even (ogenschijnlijk) arrogante attitude moet aanmeten als hun idool. De sfeer van een voetbaltribune is bijgevolg nooit ver weg tijdens een concert van de jongste Gallagher. Of Liam het nu leuk vindt of niet, de rode draad door een concert van hem is zijn (vocale) aandeel in één van Engelands grootste bands ooit. “Are you bored?” vroeg hij dan ook halfweg zijn concert toen het met onbekender- en solowerk wat stil viel in de tent om erna toch fors op te bouwen naar de collectieve euforie die ‘Wonderwall’ en ‘Champagne supernova’ in Hasselt teweegbracht. Liam won de match maar het was met penalty’s. Als u een beetje van voetbal kent weet u dat zoiets in de roes achteraf geen verschil maakt. Wie de hoogdagen van de Pixies (❸, 21:10) heeft meegemaakt is nu een frisse vijftiger. Hun albums ‘Surfer Rosa’(’88) en ‘Doolittle’ (‘89)  worden ook vandaag nog door veel (gitaar-)bands als inspiratiebron genoemd maar van hun latere werk (van na de hereniging in 2004) is  beduidend minder in het collectieve geheugen beland. Dat bleek snel toen de groep op Hear Hear toch beide episodes uit hun bestaan met elkaar wouden verenigen. Gelukkig zorgden ‘Monkey gone to heaven’, ‘Gouge away’, ‘U mass’ en ‘Where is my mind’ voor een stevige ruggengraat waar al eens een minder nummer tegen aan mag leunen. Aan Frank Black die er uitzag als die te vrezen studiemeester uit onze humanioratijd viel een uur lang niet op te maken of hij nu met zin of tegenzin in Hasselt stond. Voor ons gold alvast het eerste tijdens deze meer dan degelijke Pixies. Dat Balthazar (❸, 22:30) koos voor een herneming van hun Werchter set en (met slechts een uur speeltijd) ook in Hasselt de tent door een veel te lang ‘Fever’ loodste voelde lange tijd aan als een weinig uitdagende manier van de Kortijkzanen om daarmee in eigen land het succesvolle toeren met album ‘Sand’ op Hear Hear af te ronden. Maar wanneer ‘Bunker’, ‘Entertainment’ en ‘Losers’ ook daar wederom voor een onweerstaanbare finale zorgden konden we niet anders dan besluiten dat Balthazar hun plek er ruimschoots had verdiend. Aan het eerste half uur van Editors (geen beoordeling) hadden we genoeg om nog maar eens te beseffen dat dit (al lang) niet meer de groep is die we ten tijde van hun eerste 3 platen zo hartstochtelijk tegen de borst drukten. Een vroeg in de set gedropt ‘The Racing Rats’ herinnerde ons daar nog eens aan maar met wat volgde – een gedrocht (pun intended) getiteld ‘Frankenstein’ – werden we even snel naar de uitgang gedreven als de ook in Hasselt ruim aanwezige wespen naar ons heerlijk bord noodles met kip enkele uren voordien. Gelukkig hing het dan al lang niet meer van deze Editors af om onze eerste Hear Hear als geslaagd in deze blogpost weg te schrijven.