Update #3 maart 2023: Gaz Coombes – Rock Werchter – Inhaler – Jimmy Diamond – Tom Robinson – dEUS – Marcus King – concertnieuws (Costello, Natalie Merchant, The Cult)

Wouter’s Road Blog 2.0 brengt periodiek verslag uit van onze muzikale avonturen zowel binnen- als buitenshuis. Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Hoe moeilijk het is om uit de schaduw van je eigen groep te stappen moet je eens vragen aan Gaz Coombes (1/03, ***). De gemiddeld hoge kwaliteit van de mans soloplaten ten spijt moet hij het immers vooralsnog stellen met een secundaire rol ten opzichte van het olijkste Britpop trio (Supergrass) waar Coombes in de jaren ’90 faam mee verwierf. Met zijn derde ‘Turn the car around’ – WOKE alert! Geen grapjes nu over vrouwen en parkeren – oogstte hij veel lof bij de muziekpers maar een stormloop naar De Roma leverde dat geenszins op, getuige ervan een zaal die met grote gordijnen meer dan gehalveerd was. Met wat eerste-concert-van-de-tour-zenuwachtigheid erbij en een ongelukkige zaalmix bleef voor ons de avond wat onder de verwachtingen. Opmerkelijk was ook dat Coombes gretiger werk uit zijn debuut opdiepte dan uit de daaropvolgende 2 platen (waar wij toch op hadden gehoopt). Geen “Wounded egos” dus, één van de fijnste post-Supergrass singels die de man inmiddels heeft afgeleverd.

De samenstelling van de Rock Werchter affiche wakkerde afgelopen maanden bij ons de twijfelzucht wat aan. Bijgevolg was in tegenstelling tot voorgaande edities dat weekendticket voor ons nog lang geen zekerheid. Sfeer en gezelligheid nemen wij er gratis bij, de slordige €300 tellen we nog altijd neer om een weekend lang namen te gaan zien die we interessant genoeg vinden. Van het rijtje Peppers, Editors, Black Box Revelation, Bears Den, Nathaniel Rateliff, Interpol, The Lumineers, ja zelfs ook persoonlijke favorieten als Anna Calvi, Liam Gallagher en Kasabian vroegen we ons luidop af wat ze laatst nog hebben bewezen om in ’23 op het meest prestigieuze Belgische festival te mogen aantreden? Waar zitten Meltheads, Wet Leg, Porcupine Tree? Waarom geen Lizzo of Chic, Depeche Mode of Billie Eilish? Het is als met de ploegopstelling van de Rode Duivels, ook in ons schuilt een (would be) bondscoach of in dit geval een (halve) Schuermans; het zal altijd wel wat zijn met die affiche en daar trekken ze zich in Werchter evenveel van aan als op het kabinet van Minister Diependaele over de sociale woningnood. Wie trok er ons dan wel over de streep voor dit jaar? Hier komen ze: The 1975, Blackwave, Spoon, Weyes Blood, Sam Fender, Iggy Pop, The Black Keys, The Haunted Youth, Paolo Nutini, City And Colour, Sofi Tukker, Pip Millett, The Murder Capital, Inhaler en Christine And The Queens. Met wat usual suspects daarbovenop voelt de prijs van dat combiticket dan toch niet als weggegooid geld.

Eén van de namen in ons Werchter lijstje is het Ierse Inhaler. Al mag er (contractueel vastgelegd) in interviews met Bono Jr. geen woord worden gerept over diens vader toch blijft het vergelijkingen regenen met U2, ook nu hun tweede plaat ‘Cuts & Bruises' eindelijk is verschenen. Niettemin vinden we het een flinke stap voorwaarts want op de plaat voelen we de maturiteit die we wat misten in de door het debuut gedomineerde shows die we vorig jaar van de groep meepikten. De A-kant – of eerste helft als u de plaat streamt – is zelfs uitmuntend met hit na hit waaronder het geniale van een vroege jaren ‘70 Dylan feel voorziene ‘If you’re gonna break my heart’.

Het Nederlandse Jimmy Diamond (****, 9/03) bracht afgelopen maand met ‘You Radiate’ hun debuutplaat uit, ééntje dat evengoed van een West Coast trio had kunnen komen dat sixties psychedelica had opgelepeld gekregen door vader en moeder. De groepsleden die ook Strand Of Oaks vormen met Tim Showalter op diens Europese data voegen er zelfs een Tame Impala toets aan toe zodat het geheel eigentijdser klinkt dan de vorige tekstregel zou doen vermoeden. Live pakte dat in het Cactus Café uit als iets dat broederlijk naast My Morning Jacket en – hoe kan het ook anders - Strand Of Oaks kan staan en ons al zeker in slotnummer ‘Two way street’ deed stampvoeten alsof we op onze tractor kilometerslange graanvelden aan het maaien waren.

Daags erna bestormden we echter met Tom Robinson (****, 10/03) al even gepassioneerd weer barricades die al sinds eind jaren 70 opgesteld staan tegen allerlei onrecht. De man heeft destijds vooral het pad geëffend voor LGBTQ rechten met zijn ‘Glad to be gay’, een protestsong van de zuiverste soort die bij release door de BBC meteen in de ban werd geslagen maar nu in het Evergemse Cultuurcentrum De Stroming door een volle zaal uit een lichtjes ingehouden borst werd mee gezongen. Robinson stelde echter iedereen gerust dat de vereiste geaardheid geen must was. Op ‘You tattooed me’ na konden we zowat alle bekende songs (en persoonlijke favorieten) van Robinson afvinken in een concert dat een erg hoog “trip down memory lane”-gehalte had. Voor habitués bij Robinson-concerten was de cover van Tura’s ‘Ik ben zo eenzaam zonder jou’ (in het Nederlands!) geen verrassing, voor ons na ruim dertig jaar de man niet meer gezien te hebben wel.

De meest geanticipeerde concertreeks van afgelopen maand was wellicht de terugkeer van dEUS (****, 17/03) in de Brusselse AB. De belofte dat de huidige live set resoluut ging breken met het verleden werd nagekomen door 9 stuks uit hun nieuwe plaat erin te droppen. Onze reserves ten aanzien van dat nieuwe werk (goed maar niet best) gingen beleefd opzij wanneer ‘Man of the house’, ‘Pirates’ en ‘Simply pleasures’ verrassend sterk uit de hoek kwamen. Het tweeluik ‘Dream is a giver’ en ’Love breaks down’ kon ons dan weer minder bekoren en dempte de opgebouwde spanning van de eerste concerthelft. Met ‘Instant street’, ‘Fell off the floor man’, ‘Sun Ra’ en ‘Roses’ viel het concert echter weer snel in de vier-sterren plooi waar we aan het einde dik mee tevreden waren. Dit dEUS is dus zondermeer headliner-waardig om komende zomer het Live is Live Festival af te ronden in “hun” Antwerpen.

Met een weken op voorhand uitverkochte Roma mag het duidelijk zijn dat Marcus King (***, 18/03) ook bij ons niet langer een kleine naam is. De nog maar pas 27 geworden King wordt tegenwoordig solo in de markt gezet als een soort éénmans Black Key maar verkoos live met zijn begeleidingsband resoluut om een parcours af te leggen langsheen soul, blues en breed uitgesmeerde Americana die bloeiperiodes van Santana en The Allman Brothers Band in herinnering bracht. De geluidsmix gooide echter wat roet in het eten waardoor niet alles even goed tot zijn recht kwam en de avond slechts bij vlagen de magie had van de man zijn onuitwisbare beurt op Werchter vorig jaar. Tot overmaat van ramp moest King ook slotnummer ‘Goodbye Carolina’ inkorten aangezien (onze hypothese) het onverbiddelijke einduur van de zaal naderde (23:00). Een baal moment dat King in een hopelijk nabije toekomst nog eens komt goed maken want er huist een pak talent in de man waar nog veel moois van te verwachten is.

Afronden – het begint traditie te worden – doen we met concert aankondigingen die onze doorgaans goede luim afgelopen maand nog aanzwengelden en ons banksaldo omlaag duwden: Elvis Costello treed, met Steve Nieve naast hem, op 27 september aan in Bozar en Natalie Merchant, de voormalige 10000 Maniacs zangeres, doet het Koninklijk Circus in Brussel aan op 14 november. Op “De Schaal van Warm Aanbevolen” scoren beiden een mooie 9. Nog verrassender voor ons was dan weer het nieuws dat ook The Cult nog eens naar ons land komt, ook alweer ruim 10 jaar geleden. De groep vervelde in de jaren 80 van een gothic kwartet naar een stevig uit de kluiten gewassen hardrock combo, met respectievelijk ‘She sells sanctuary’ en ‘Fire woman’ als onverwoestbare bewijzen daarvan. Op 14 juni staan Ian Astbury en Billy Duffy – het tweespan dat al decennialang de groep vormt – met enkele huurlingen erbij in de Brusselse AB. Een riskantere belegging dan de twee voorgaande maar in ons (concert-)leven mag het ook al eens spannend zijn.