Update #5 mei 2023: The National – PJ Harvey – QOTSA - Paul Weller – Arielle - Bruce Springsteen – Blues Peer – Glen Hansard - BLUR

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Van alle nieuwe releases lieten we ons afgelopen maand vooral meevoeren door ‘The first two pages of Frankenstein’, de nieuwste van The National, hun negende al. Enkele eerbiedwaardige gasten als Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers en Taylor Swft leveren opnieuw een bijdrage op een album dat mistroostig van sfeer is en aldus met dit klimatologisch onzalige voorjaar zeker zijn voordeel deed. De op mijlen afstand herkenbare sound biedt nog weinig nieuws maar eenmaal het clubje van Matt Beringer de weg naar onze binnenkant heeft gevonden sluiten we ze er voor eeuwig in op, met ditmaal op kop openingsnummer ‘Once upon a poolside’. Op singelgebied waren we bij de tweede beluistering van de nieuwe PJ Harvey al verkocht. ‘A child’s question, August’ is een wat sinister aanvoelend pareltje van nauwelijks 3 minuten en roept goede herinneringen op aan haar laatste concerten nu al 6 jaar geleden. Vorig jaar nog had Josh Homme het aan de stok met justitie toen hij een aantal niet mis te verstane bedreigingen had geuit aan de bijzit van zijn ex Brody Dalle. Terugkomende uit die staat van ‘Emotion sickness’ knijpt QOTSA er een jaar later toch wel een dijk van een singel uit die het pad effent voor een half juni te verschijnen nieuw album, net op tijd voor Werchter dus. Waar een beetje droefenis en ellende niet allemaal goed voor is.

Paul Weller (11+12/05, *****) had er een jaar geleden duidelijk nog niet veel schik in en riep, terwijl iedereen terug het toeren hervatte, als één van de laatsten nog eens corona in om al zijn op stapel staande Europese data van de kalender te vegen. Zelfs doorgewinterde fans als ons hadden een ferme mantel der liefde nodig om deze beslissing toegedekt te krijgen en al zeker toen we even erna ook nog eens lovende berichten ontvingen van concerten over het kanaal die wél plaatsvonden. Gelukkig hielden Brexit formaliteiten de Modfather dit jaar niet tegen om alsnog de oversteek te wagen en in Rijsel (L’ Aeronef) en Antwerpen (De Roma) voor het eerst in bijna 5 jaar terug live voor ons te verschijnen. Met inmiddels ruim 30 Weller concerten op onze teller zijn verrassingen eerder beperkt al viel in Rijsel op dat alle solo hits in één set werden gestopt en het aandeel oude Style Council met 4 stuks Wellers’ debuutjaren met The Jam (‘Start!’) ruimschoots overtrof. Een handvol songs die we tot onze all time favorieten rekenen (‘Hung up’, ‘All the pictures on the wall’, ‘Above the clouds’) maakten dit blije weerzien compleet. Zo crowdpleasing hadden we Weller aldus nog niet gepresenteerd gekregen en ook qua muzikale vorm was de toonzetting swingender en frivoler dan we doorgaans gewoon zijn, mede ook dankzij de aanwezigheid van oudgediende Jacko Peake op sax. Daags nadien ging Weller in de Scheldestad op dat elan door maar verwisselde hij ‘Wild wood’ en ‘You do something to me’ voor 2 songs die allesbehalve diezelfde (hit) status hebben: ‘Rocket’ en ‘Be happy children’. Die laatste droeg hij trouwens op aan iedereen in het publiek met “a loved one”, alle anderen wenste Weller zo iemand toe. De “angry young man” van weleer is op zijn 65 een kroostrijke familieman geworden die schijnbaar ook persoonlijk rust heeft gevonden. Niet alleen weerspiegelde dit in recente platen maar nu ook in zijn concerten die toegankelijker dan ooit zijn geworden maar gelukkig het oude vuur toch genoeg laat oplaaien (‘Into tomorrow’, ‘Changing man’, ‘Peacock suit’). Waar ouder worden niet allemaal goed voor is.

“Dash wast witter dan wit” wordt beweerd maar Arielle rockt beter vinden we. Met flink wat adelbrieven van groten der aarde probeert de 33 jarige Amerikaanse al enkele jaren naam te maken. Wereldschokkend is haar ‘73’ album niet – de titel geeft de muzikale inspiratiebronnen goed aan – maar wat hebben we er met plezier vele keren doorheen geluisterd afgelopen maand, het tenen krullende ‘I need an angel’ buiten beschouwing gelaten. Ze speelt trouwens met een custom made Brian May (Queen) gitaar waar Arielle thuis een graag geziene gaste bij is. Waar beroemde vrienden niet allemaal goed voor zijn.

Een jaar geleden waren présale connecties nodig om ons te verzekeren van kaartjes voor The Boss (25/05, ***) in Amsterdam. TW Classic verkocht in een mum van tijd uit en ook de Nederlandse data (2 maal de Amsterdamse Arena en 1 maal het Pinkpop terrein in Landgraaf) waren in een oogwenk volzet. Bovendien wouden we wel eens een niet-festival setting om de 73-jarige legende nog eens aan het werk te zien. Dat we hiermee een kapitale vergissing maakten bleek al snel toen The E-Street Band en Bruce Springsteen op het eerste van twee Amsterdamse avonden hun concert op gang trokken met ‘No surrender’. De geluidsmix was ronduit slecht en de anders zo innemende classics gingen één voor één galmend kopje onder. Het aura van Springsteen en de gebruikelijke overgave van The E Street Band compenseerde veel maar halfweg de 3 uur durende set lag ons eindoordeel al vast: dat het op deze gelegenheid niet zou worden zoals in Werchter (’13, ’16) en al zeker niet zoals die wervelende passage op Pinkpop in 2012. We konden ons ook niet van de indruk ontdoen dat – geheel begrijpelijk – ook de dynamiek die de act van Springsteen zijn legendarische status heeft gegeven niet meer is als op voorgaande gelegenheden. Enkel bij saxofonist Jake Clemons (neef van) en onder de aanvullende musici (een uitmuntende blazerssectie en achtergrondkoor par excellence!) zakte immers de leeftijd onder de 70. We zien het ons alvast niet meer doen tegen dan, dus hoe dan ook hulde voor wat de heren nog presteren al worstelden we wel even met de vraag of we het dan ook nog willen aanschouwen.  ’Last man standing’ en ‘I’ll see you in my dreams’, niet toevallig allebei akoestisch gebracht en aldus ontdaan van alle ballast, ‘Letter to you’, ‘Trapped’, ‘Kitty’s back’, ‘Thunder road’, ‘Born to run’, ‘Bobby Jean’ en ‘Dancing in the dark’ waren voor ons de hoogtepunten die deze Springsteen trip zeker nog wisten te rechtvaardigen. Het pompeuze ‘Born in the USA’ en een schabouwelijk slechte versie van ‘Because the night’ waarin door toedoen van Nils Lofgren drummer Max Weinberg het nummer zelfs volledig kwijt was hadden er wat ons betreft dan weer niet hoeven bij te zijn in Amsterdam. En bij nader inzien misschien wijzelf ook niet.

Even zag het er naar uit dat we Blues Peer (28/05) nooit van onze bucketlist zouden afgevinkt krijgen. Het roemrijke bluesfestival in Peer was enkele jaren geleden immers failliet verklaard maar kende gelukkig met publieke steun een doorstart in 2022. Het aantal groten der aarde dat ooit is neergestreken in Peer is duizelingwekkend. Check daarvoor eens Wikipedia want anders loopt deze update nog pagina’s uit. Het festival koos er net als vorig jaar voor om opnieuw uit te pakken met namen die minder sterk verwant zijn met het genre waarop het festival zijn reputatie heeft gevestigd. Ironisch genoeg gaven op zondag Robert Jon & The Wreck (*****) en The Devon Allman Project (*****) publiekstrekkers Luka Bloom (***) en The Waterboys (**1/2) flink het nakijken. Beiden hadden weelderige Americana in de aanbieding, gebracht door muzikanten die zichtbaar voor meer dan alleen de cheque naar Peer waren gekomen. Dat onder hetzelfde zeil ook thuisspelers Doghouse Sam (****) en voormalig Radio King Brian Templeton (***1/2) punten scoorden met blues geserveerd op iets traditionelere wijze maakte van de Mississipi tent trouwens de ganse dag the place to be op het terrein. Op het grote podium waren enkel nog blues-ogen gericht op de virtuositeit van gitarist Eric Steckel (***) al loerde de valkuil van “trop is te veel” – niet iedere solo moet op zijn hoogtepunt ondersteund worden met een dubbele basdrum - enkele malen gevaarlijk om de hoek. Luka Bloom kon het nét niet genoeg intiem maken en Mike Scott doet het merk Waterboys alsmaar minder eer aan door met middelmatige begeleiders én zonder fiddle speler te toeren. Maar los van de muziek hebben we in het verre Limburg echter vooral ook ervaren dat “een opperbeste sfeer” en “Blues Peer” synoniemen zijn van elkaar. Onder stralend zomerweer was dit een gedroomde seizoensopener waarvan we nu al de volgende editie aankruisen in onze agenda van 2024.

Nog dit jaar geven we alvast onze derde november aan Glen Hansard. Na een jaar waarin de Ier voorbeeldig in de buurt van vrouw en (kersvers) kind is gebleven kriebelt het weer om de hort op te gaan. Weinig singer-songwriters hebben ons de afgelopen jaren zo diep geraakt als Hansard; net voor de winter zijn intrede doet zal onze ziel aldus nog eens op zijn doorlaatbaarheid worden getest. Dichterbij op de kalender, en de laatste tickets gaan volgens recente info op dit eigenste moment van de hand, staat BLUR (6/08) op de Lokerse Feesten. Het wordt alvast geen concert dat louter zal teren op oude successen want de groep verraste onlangs met de aankondiging van een nieuw album. Doorgaans is gezelschap ervan te mijden maar voor hun ‘Narcissist’ maken we graag een uitzondering.